jeden

Nigdy nie przywiązywałam wagi do jakiś znaków od losu. Kiedy przez cały tydzień było słonecznie, a w wychodną sobotę, jak mawiała moja mama, lało i wiało, uznawałam, że świat po prostu mnie nie lubi. Kiedy uczyłam się naprawdę długo do sprawdzianu z geografii i dostawałam dwa, a strzelająca wszystkie odpowiedzi Anka — piątkę, wyzywałam w myślach nauczycielkę, życząc jej redukcji etatów. Nigdy nie myślałam o tym pod tym filozoficznym kątem, że przecież to musiał być jakiś znak. Może byłam naznaczona? Może po prostu na tyle beznadziejna, że nawet jakaś głupia, szkolna owca nie chciała mi pójść na rękę? Nigdy tak o tym nie myślałam. Nigdy — aż do tamtego feralnego dnia, kiedy zostawiłam łańcuszek i kawałek serca w Kołobrzegu. No dobrze, może trochę przesadzam, bo z oboma amantami znałam się zaledwie miesiąc, ale dla mnie to dużo, żeby się zakochać. Albo chociaż pomyśleć, że jeden albo drugi mogą być warci zachodu. A nawet Zachodu!

Długo myślałam nad tym, czy zapałki to nie był może ten taki ostateczny kopniak, żebym uświadomiła sobie, że nie przypadkiem dostałam imię pierwszej kobiety na tym padole łez, która dała się namówić na zjedzenie owocu. Czy to aby nie jest jakiś podstęp? Zastanawiałam się, czy życie nie daje mi znaków, że powinnam interpretować to wszystko na odwrót. Nawet wtedy, kiedy ze złamanym sercem wychodziłam z tej cholernej siłowni, a potem, już jako zmokła kura, żaliłam się Ance. Nie mogła odróżnić deszczu od moich łez, ale po wydawanych odgłosach zgadła, że ryczę jak bóbr i najchętniej rzuciłabym się pod nadjeżdżający ze Szczecina pociąg.

— Czajka, masz teraz nauczkę na przyszłość, że chama nie da się pomylić ze zwykłym mrukiem — mówiła mi, kiedy siedziałyśmy już w przedziale, żegnając pierwszy miesiąc wakacji nad morzem.

Nietrudno było mi jej przytaknąć. Ale też zaprzeczyć, bo najpierw pokiwałam głową, a później zaczęłam nią potrząsać, rozklejając się od nowa. Rocky był mrukiem. I właściwie miał na imię Jakub, jak przedstawił go kolega. Przyprowadził go dla mnie, żeby sam mógł sobie poględzić z Anką na temat jakiegoś tam zespołu, którego oboje byli fanami, a ja nie byłam tym zbytnio zainteresowana, nawet jeśli Darek miał po prostu interesującą twarz i mogłabym sobie na niego popatrzeć. Zostałam sama z Kubą w strasznie głośnym klubie, bo tamci ulotnili się w cichsze miejsce, żeby nie musieć do siebie wrzeszczeć. Ta, bo na pewno będą gadać, pomyślałam sobie i uśmiechnęłam głupio pod nosem.

Twarz mojego „Rocky'ego” w błyskających co chwila kolorowych światłach wydała mi się skrzywiona, ale potem zgadłam, że po prostu facet ma taki wyraz twarzy. Przeżuwał wykałaczkę z martini, które zostawiła na barze Ania i przesuwał po blacie swój telefon. Z głową podpartą na pięści, przyglądałam mu się ukradkiem i odkrywałam coraz to nowe szczegóły: miał krwawą bliznę na lewej brwi, dwudniowy zarost, bardzo ładny, srebrny łańcuszek z wąskimi oczkami, taki mniej jak ozdoba, a coś, co nosi się z sentymentu, zgadywałam, że nos musiał mieć co najmniej raz złamany...

Musiałam z rozczarowaniem przyznać, że nawet do swatek nie miałam szczęścia, skoro przyprowadził mi jakiegoś dresa. Nie wiedziałam nawet, jak zacząć rozmowę, więc w pewnym momencie po prostu dopiłam swoje piwo, westchnęłam ciężko i ruszyłam na parkiet, poszukać kogoś na własną rękę. Tańczyłam strasznie, bo wywijanie z jakimiś Jackami w klubie to nie to samo, co unikanie włosów Anki, mogących poharatać mi twarz, kiedy ta w dzikim szale zarzuca nimi w pierwszym sektorze pod sceną. Nie opadło jednak na mnie światło reflektorów, a muzyki nie zagłuszyły głośne śmiechy w asyście palców skierowanych w moją stronę. Prawdę mówiąc, nikt nie uciekł i poczułam się pewniej.

I wszystko było super, nawet nie zdążyłam się spocić, kiedy doczepił się do mnie właśnie taki typowy Jacek. Odsuwałam się konsekwentnie, a on się przysuwał. Nie wyglądał jak zbir, miał jedynie jakiś rondel na głowie (Anka wytłumaczyła mi dużo później, kiedy nastąpiła wielka moda na takie czapki, że zwykła z daszkiem i nazwą kurortu to już nie to samo, nie ten swag). I w sumie to był niepodobny do niczego. Tyle w kwestii mojego powodzenia u facetów, na jakichś kilkudziesięciu w klubie plus Jakub, mnie musiał się narzucać jakiś nikt.

To, że chciał uparcie tańczyć obok mnie, mogłam jeszcze znieść. Ale wtedy amant stwierdził, że chce tańczyć ze mną, koniecznie, a to wymaga obłapiania mnie na parkiecie. Może i jestem nieasertywna, może i jestem pierwszą pierdołą Rzeczypospolitej, ale kiedy poczułam jego łapsko na swoim tyłku, trzasnęłam go z całej siły w twarz i zarządziłam natychmiastową, jednoosobową ewakuację, zanim dojdzie do niego, co się stało. Wystrzeliłam w tłum, czując narastającą panikę i zwolniłam dopiero w momencie, kiedy byłam pewna, że go zgubiłam. Cholerna Anka, jej cholerny Darek, musiała mnie zostawić samą!

W części klubu, w której się znalazłam, było luźniej i chłodniej. Oparłam się o ścianę i wzięłam kilka głębokich wdechów, co natychmiast mi pomogło. Chciałam wrócić do wynajętego pokoju i położyć się spać, a najbardziej — nigdy więcej nie dać się wyciągać w „fajne miejsca” z Anką. To był dobry pomysł, ale kiedy zaczęłam się przepychać w stronę wyjścia, znikąd pojawił się porzucony tancerz. I może i nadal był pewny, że chce mojego towarzystwa, ale jego twarz wskazywała na to, że najpierw chciałby mi wytłumaczyć, że źle zrobiłam. Odwróciłam się od niego gwałtownie, ale złapał mnie za nadgarstek. Szarpnęłam się, ale trzymał mnie mocno.

— Zostaw mnie!

Odpowiedział coś, ale nie słuchałam, jedynie znów bezskutecznie się szarpnęłam. Byłam naprawdę przerażona, bo w tłumie ludzi czułam się tak, jakbyśmy byli tam tylko my — nikt nie zwracał uwagi na to, że jakiś facet najwyraźniej chce mi zrobić krzywdę, bo ciągnie mnie w stronę wyjścia, mimo że ja nie wyglądam na zachwyconą.

Może i brzmi to strasznie, niekoniecznie w kontekście samej sytuacji, a mojego zachowania, ale nie umiem zachować zimnej krwi, może dlatego nie brałam pod uwagę żadnej Akademii Medycznej albo chociaż bycia płatnym mordercą... Dlatego sytuacja była do rozwiązania, nawet przeze mnie samą, z perspektywy czasu widzę, że było tyle wyjść!, ale wtedy wpadłam w stuprocentową panikę, edycja z nierównym oddechem i myślami, że zaraz umrę. Stało się jednak coś innego. Kiedy szarpnęłam się po raz kolejny — zadziałało.

Niestety, to nie była moja zasługa. Po prostu amant nagle zniknął mi z pola widzenia. Pisnęłam głośno i instynktownie spojrzałam w dół, gdzie leżał właśnie on i trzymał się za nos. Obok mnie nagle znalazł się Jakub i chyba o coś pytał, ale nie potrafię powiedzieć, o co. Wiem tyle, że kiwałam głową. Bardzo gwałtownie i bardzo długo, a potem nas stamtąd wywalili. No, nie do końca. Po prostu uznano, że robimy rozróby i mamy się wynieść, inaczej wezwą policję, bo nikt nie chciał mi uwierzyć, że byłam bliska czegoś naprawdę strasznego. Wierzył mi Rocky! Polazłam więc za nim, w połowie drogi zaczynając wyć, bo dopiero wszystko do mnie dotarło. W świetle latarni Kuba nie wyglądał już nawet jak dres, a jego bluza była ciepła.

— Wszystko w porządku?

Nadal kiwałam głową. I to właściwie wtedy tak naprawdę zaczęła się nasza prawie miesięczna znajomość, zakończona równie dramatycznie, co opowiadałam potem Ance. Miałam jednak chusteczkę przy nosie, więc wątpię, że cokolwiek zrozumiała.

— Próbujesz mi wytłumaczyć, że wcale nie jest chamem, skoro wasza znajomość zaczęła się tym bohaterskim wyczynem? Też zakrawającym w sumie o chamstwo, skoro mógł mu wytłumaczyć po prostu, żeby się odczepił?

— Tak!

— Jesteś głupia.

Czy byłam głupia? A bo ja wiem? Może i byłam głupia, skoro uczepiłam się mruka, który chyba nie chciał mieć nic ze mną do czynienia, ale nie miał wyjścia, zawdzięczałam mu życie! I dlatego rozpaczałam całą drogę do domu, a później jeszcze na schodach, w moim pokoju i wielu innych miejscach. Ania wytłumaczyła mojej matce, że po prostu smutno mi, że niedługo skończą się wakacje i wyprowadzę się z domu. Kiepska z niej kłamczucha, ale jakoś wybrnęłyśmy.

Pozbieranie się po tym zajęło mi jakieś dwa tygodnie. Anka cierpliwie znosiła moje marudzenie i przypominała, że został jeszcze drugi, ale początkowo nie słuchałam. Byłam zbyt załamana brakiem łańcuszka, brakiem Rocky'ego, brakiem jakiejkolwiek wizji przyszłości i nawet brakiem lodów waniliowych, które były jedynym plusem mojej marnej egzystencji. Powoli jednak dochodziłam do wniosku, że skoro jego reakcja na to, że wyjeżdżam była taka sama, jak wtedy, kiedy zmusili go, żeby mnie poznał, to może nie mam za czym płakać? Kiedy zwierzyłam się z tego Ance, wyszczerzyła do mnie zęby i wiedziałam, że prawdopodobnie pierwszy raz w życiu zachowuję się rozsądnie, mimo że bardzo nie chcę.

Zapałki miały rację!

Kolejny dowód przyszedł do mnie pocztą. Bohater epopei narodowej przysłał mi list, jak obiecał. Bo, właściwie to ja go namówiłam, zafascynowana inicjatywą wymyśloną przez kołobrzeską bibliotekę, że powinniśmy pisać do siebie listy, zamiast dzwonić, czy mejlować. Ja zdążyłam zupełnie o tym zapomnieć, a on wręcz przeciwnie — wykaligrafował moje imię i nazwisko na kopercie, do środka włożył naprawdę długi list napisany na pięknej papeterii...

— Romantyk z niego, nie ma co — mówiła Anka, ważąc pół roku później w dłoni osiem kopert.

— Mówiłaś, że miałam zapomnieć o Kubie — burczałam poirytowana, wyrywając je jej i zamykając na klucz w szufladzie.

— Niby tak, ale mam dziwne przeczucia co do Tadeusza...

— Ma na imię Ignacy.

— To też imię jak z epopei narodowej, Czajka.

Ucinałyśmy wtedy temat, bo ja zaczynałam mówić o wszystkich wadach jej Pawła, czego ona nie chciała słuchać, bo przecież ja zawsze przesadzam. I może zazwyczaj tak jest, ale w tej kwestii uważałam inaczej, jednak to temat na osobną historię.

Studia w Poznaniu, bardzo daleko od mojego rodzinnego miasta, ale na szczęście z Anką, pozwoliły mi zapomnieć o wakacjach. Fakt, Ignacy nadal słał listy, ja odsyłałam swoje i nasza relacja powoli, powoli osiągała jakiś realny kształt, ale nigdy nie brałam tego tak na poważnie. Co prawda wylosowałam go, ciągnąc zapałki, ale obawiałam się trochę angażować w to tak, jak planowałam na początku. Nie miałam pewności, czy bohater epopei narodowej też nie okaże się totalnym niewypałem, mimo że niektóre fragmenty naprawdę długich esejów o jego życiu czytałam po kilka razy, zazdroszcząc mu zdecydowania i skrystalizowanych planów na przyszłość. Według mojej mamy, potrzebowałam kogoś, kto mną pokieruje i niektóre decyzje podejmie za mnie, bo jestem beznadziejna w takich rzeczach i można dostać przy mnie szału.

Może dlatego, kiedy Ignacy napisał mi, że udało mu się, obronił magisterkę i przyjeżdża do Poznania, zamiast wpaść w panikę, ucieszyłam się. Znaliśmy się już jakieś trzy lata, przerzuciliśmy na mejle, bo nie umiem rozmawiać przez telefon i kategorycznie odmówiłam bulenia milionów na połączenia Poznań-Szczecin. Nie wiedziałam, czy czuję do niego coś więcej niż sympatię, ale według Anki, po to Tadeusz przyjeżdża, bym mogła się przekonać. Bo może on też ma wątpliwości? Może on też ma co do mnie plany?

Strasznie stresowałam się jego przyjazdem, wysprzątałam całą kawalerkę, w której się z Anką gnieździłyśmy, a z nerwów prawie ją samą odkurzyłam, drzemiącą na kanapie z książką na twarzy. Nawrzeszczała na mnie, co mnie otrzeźwiło i kiedy Ignacy Leszczyński, mój bohater epopei narodowej, który deklamował mi wiersze na plaży, stanął w drzwiach, zachowywałam się już normalnie. Widziałam go pierwszy raz od tamtych wakacji, no dobra, niekoniecznie, ale zdjęcia to nie to samo! Wyglądał doroślej, nie rozpinał już dwóch górnych guzików koszuli, tylko dopinał idealnie wszystkie, ale przynajmniej nadal miał artystycznie rozwiany włos. Nie był modelem z okładek, może jedynie posturą mógłby takiego przypominać, moja mama nazywała go chuchrem nie z tej ziemi, ale jeśli chodzi o twarz, Ignacy był całkiem zwyczajny. I może dlatego uznałam, że dla mnie jest idealny. Żadne arystokratyczne rysy, nie całkiem prosty nos, ale za to uśmiech miał wspaniały, zwłaszcza kiedy z podekscytowaniem opowiadał o tym, że udało mu się tu, w Poznaniu, dostać pracę w szpitalu.

— Nic wielkiego — opowiadał, kiedy siedzieliśmy na ławce, wystawiając twarze do pierwszych promieni czerwcowego słońca. — Ale cieszę się, bo teraz będziemy się widywać, a nie tylko pisać.

Uśmiechnęłam się wtedy szeroko i mimo że nadal nie czułam, że jestem w nim szaleńczo zakochana, to byłam naprawdę szczęśliwa, że teraz będzie tu, na miejscu. Lubiłam patrzeć, jak dumny jest z siebie, że mu się udało, ile pewności siebie dodało mu skończenie studiów. Nie był jednak egocentryczny, bo pytał o kwestie, których nie rozwijałam w wiadomościach, a ja nieco zakłopotana, odpowiadałam. Nawet Anka nie poświęcała mi tyle uwagi, co Ignacy!

Mieliśmy nawet więcej wspólnych tematów niż w listach. Ignacy podzielał mój brak entuzjazmu do wszelkiego rodzaju sportów, zwłaszcza kiedy opowiedziałam mu o Pawle-maratończyku Anki, który wytykał mi mój brak kondycji, wjeżdżanie na szóste piętro windą i sflaczałe opony w rowerze. To, że byłam szczupła (patykowata!, krzyczała moja matka, kiedy przyjeżdżałam po racje żywnościowe w trzeci tydzień miesiąca) zawdzięczałam tylko szybkiej przemianie materii, co jeszcze mniej motywowało mnie do joggingu albo proszenia się o zakwasy jakimiś seriami ćwiczeń. Leszczyński miał inne powody — zwyczajnie nie lubił się pocić, w ogóle. Był nad wyraz higieniczny, co uznałam za zwyczajnie urocze, zwłaszcza kiedy w najmniej odpowiednim momencie wyjmował swoje pachnące chusteczki i wycierał sobie ręce „tak po prostu”. Mimo swojej higieniczności, zabierał mnie w miejsca dla niego ekstremalne, jak choćby kino, bo przecież tam je się popcorn palcami. Dziękowałam wszystkim bóstwom, że nie lubię tego, co oferuje kinowy bar, więc Ignacy nie wpadał w panikę, kiedy chciałam złapać go za rękę w trakcie seansu.

W końcu, po kilku miesiącach, które dla mnie były jak lata, dosyć oficjalnie zostaliśmy parą. Dla mnie tak to wyglądało, skoro Ania wyemigrowała do swojego maratończyka, a ja wprowadziłam się do większego mieszkania Leszczyńskiego. Początkowo było mi trochę „niewygodnie”, bo odkryłam jego dziwne zwyczaje, choćby prasowanie koszul o piątej rano albo przypominanie mi, że powinnam dobrze zasuwać rolety, bo od strony południowej słońce budzi go za wcześnie. W końcu i mi weszło to w nawyk, ale zaczynałam trochę tęsknić za nieporządkiem mojej przyjaciółki. Pomyślałam sobie w pewnym momencie, że zaakceptowałabym nawet to, że chodzi jak facet i kiwa się jak małpa, byleby ujrzeć w salonie porozrzucane flanelowe koszule w kratę i Ankę na środku, wyjmującą sznurówki ze swoich wszystkich trampek, bo nagle wszystkie „się wzięły zużyły”. Ignacy utrzymywał rygorystyczny porządek nawet w lodówce i bałam się cokolwiek ruszać, więc często porzucałam gotowanie dla zjedzenia na wynos. W końcu weszło mi to w nawyk. Jak wiele rzeczy...

Lato roku dwa tysiące piętnastego było zbawieniem: rzucało słońce na wiele rzeczy, które przez ostatni czas były zbyt mroczne, bym chciała je tykać. To dawało mi szansę na rozwiązanie paru spraw. Zimą, kiedy poległam na kolejnej sesji, tym razem nie zaliczając dwóch bardzo ważnych egzaminów, poddałam się. Od zawsze chciałam studiować dziennikarstwo, ale kiedy znów podłożyło mi nogę, nie miałam już siły walczyć o to, żeby je skończyć. Potwornie mnie męczyło i w pewnym momencie po prostu przestałam uczęszczać na zajęcia, spędzając czas poza domem na czymś innym — głównie włóczeniu się po mieście. Wiedziałam, że w końcu będę musiała Ignacemu o wszystkim powiedzieć, ale on przecież był ambitny i tak świetnie szło mu w pracy, prawdopodobnie uroczyście by mnie potępił.

W końcu zdecydowałam. Nie był moim ojcem, żeby prawić mi kazania, a przyznać się musiałam, bo brakowało mi pomysłów na to, co mam robić poza domem. Moją decyzją kierowała trochę pogoda, bo kiedy wchodziłam tego dnia po schodach, woda kapała z moich włosów, ubrań, a nawet nosa — w połowie drogi złapała mnie ulewa. Świetny początek lipca, nie ma co, myślałam, pokonując kolejne stopnie. Kiedy otworzyłam z wahaniem drzwi mieszkania i stanęłam w korytarzu, zdejmując powoli przemoczoną bluzę, jedynym, co słyszałam, było szybkie bicie mojego serca. Najwyraźniej Ignacego nie było w domu, bo nie potrafił siedzieć cicho. Przez chwilę odetchnęłam.

Swobodnie weszłam do kuchni, nadal w mokrych ubraniach i zastygłam w progu, bo przy stole siedział Ignacy i przesuwał po blacie kopertę. Nie zwrócił nawet uwagi na to, że ociekam. A powinien, słyszałam nawet jego głos „EWA, OSZALAŁAŚ”, ale tylko w swojej głowie, bo tak naprawdę nie wydał żadnego odgłosu.

— Muszę ci coś powiedzieć.

— Muszę ci coś powiedzieć.

Powiedzieliśmy to właściwie jednocześnie. Przestraszyłam się. Wiedział? Nie wiedział? Ktoś mu umarł? Zrywał ze mną? Jednak chce na mnie nakrzyczeć, że nakapałam mu na boazerię? Poważnie mnie zmartwił, więc po prostu przysiadłam naprzeciw niego, zapominając o swojej przemowie. Chciałam, żeby od razu mi wszystko powiedział, prosto z mostu, bez owijania w bawełnę, czy cokolwiek.

— Ty pierwsza.

— Może ty?

— Moje to długa historia, ty jesteś bardziej konkretna.

Był poważny, nie chciał się wymigać od odpowiedzi. Może potrzebował jakiejś otuchy albo kopa, żeby mi to wyznać? Ledwo powstrzymałam się od zalania go pytaniami. Właściwie to poczułam się lepiej, że nie tylko ja tutaj wyczuwam atmosferę grozy — kiedy Ignacy na mnie spojrzał, wyglądał na naprawdę zmartwionego. Chciałam go właśnie dobić.

— Rzuciłam studia. Teraz ty — powiedziałam jednym tchem.

— Co zrobiłaś?

— Teraz ty.

— EWA.

A jednak pożałowałam swoich słów.

W ostatniej chwili napisałam ten rozdział w innej narracji i publikuję go, póki się nie rozmyśliłam. :D Sprawdzałam z trzy razy, ale już mi się wszystko w oczach miesza, jak dostrzeżecie jakieś błędy, to piszcie. Pozdrówki!