dwa

Żałowałam tego, że zdecydowałam się mówić pierwsza. Na twarzy Ignacego pojawiły się kolejno: zaskoczenie, chwilowa dezorientacja i rozczarowanie. Nie złość, Leszczyński nie potrafił się na mnie złościć nawet wtedy, kiedy zostawiałam po sobie małe kałuże koło prysznica; był dogłębnie rozczarowany. Zmarszczył brwi, przełknął ślinę i wbił wzrok w blat, tuż po tym, jak posłał mi to spojrzenie ojca, który dowiedział się, że syn nie podziela jego pasji. Zacisnęłam zęby, ale nie dałam po sobie poznać, że mnie to w jakiś sposób dotknęło, mimo że kopnęło dosyć mocno w żołądek.

— Trwa sesja, poddałaś się już po pierwszym egzaminie? — spytał w końcu, znów zaczynając przesuwać kopertę po blacie, tym razem wolno i symetrycznie do krawędzi stołu od jego strony. Podążałam za nią wzrokiem instynktownie, podpierając twarz na dłoni zaciśniętej w pięść. Musieliśmy z Ignacym wyglądać jak dwoje studentów załamanych pustkami w lodówce. Rzeczywistość była taka, że żadne z nas nie było już studentem — ja po prostu z nich zrezygnowałam, a on skończył je wieki temu, tak jak wpadł w rutynę pracy w szpitalu. Potrafił zatamować krwawienie, gdybym przebiła się nożem, ale najwyraźniej trudno było mu zaakceptować fakt, że nie umiem go doścignąć ambicją.

— Właściwie to nieco wcześniej... — przyznałam, unosząc wzrok na jego twarz. On na mnie nie patrzył, dalej interesował się blatem, właściwie to cholerną smugą przy moim łokciu.

— Konkretnie?

— W lutym. No dobra, w marcu przestałam już w ogóle chodzić na jakiekolwiek zajęcia.

— Super.

Podniósł się i schował kopertę do kieszeni spodni.

— Ty miałeś mi o czymś powiedzieć — przypomniałam mu.

— Już mi się odechciało.

I wyszedł.

Po prostu, minął mnie i po chwili usłyszałam trzaśnięcie drzwi drugiego pokoju. W normalnych okolicznościach pewnie bym za nim pobiegła albo chociaż coś mu powiedziała, ale w tamtej chwili nie miałam na to ochoty. Ani siły. Ociekałam wodą, zrobiło mi się zwyczajnie zimno, a poza tym ogarnęła mnie jakaś ogólna niechęć. Do wszystkiego. Oczekiwałam wsparcia od kogoś, kto nie potrafił mi go dać, a nawet jeśli miał w sobie takie zdolności, to najwyraźniej brakowało mu motywacji. Bo niby w czym miałby mnie wspierać? W tym, że teraz praktycznie nie miałam żadnego pomysłu na życie w Poznaniu i miałam zamiar polegać na nim całkowicie? Też bym się nie wsparła, pocieszanie w moim przypadku też mija się z celem, bo zamiast szukać w sobie sił, rozklejam się mocniej i jestem taką kluską rozpłaszczoną na talerzu.

Musiałam przestać się oszukiwać. Ignacy zrobił swoją specjalizację i mimo że gnił na wiecznym stażu to robił cokolwiek, a ja właściwie zostałam bez studiów na ostatniej prostej. Mogłam chociaż skończyć to dziennikarstwo, został mi jeden rok do magisterki, ale straciłam chęci jak ostatnia pierdoła. „To się zdarza”, powiedziała mi matka, proponując jednocześnie powrót do rodzinnego miasta. I co miałam tam niby robić? Pracować w markecie i pikać całe dnie na kasie? Nie widziałam tam siebie, zwłaszcza że była ze mnie straszna ślamazara i prędzej by mnie wywalili. Pamiętam moją pierwszą wakacyjną pracę — sprzedawałam lody włoskie i pierwszego dnia zepsułam maszynę. Anka nabijała się ze mnie potem dwa tygodnie, ale i ją wywalili, tylko z trochę innego powodu. Nie chciało jej się wychodzić na upał i paliła papierosy na zapleczu. Obie zostałyśmy bez pracy i już więcej żadnej nie szukałyśmy, polegając na pensjach naszych ojców. To był tylko kolejny dobijający dowód na to, że tkwię w bardziej niż martwym punkcie, bo już dawno skończyły mi się ojcowskie fundusze, a z regularnego kieszonkowego zrezygnowałam dawno temu.

Kilkanaście minut później w końcu wstałam i poszłam pod prysznic, gdzie spędziłam chyba wieki, korzystając z tego, że gorący strumień wody nie pozwalał mi na myślenie o niczym innym jak o tym, jak cholernie jest to odprężające. Pod powiekami miałam jakieś kolorowe abstrakcje, nieprzypominające niczego i było mi z tym dobrze, ale kiedy wyszłam z kabiny i owionął mnie chłód łazienki, wszystko wróciło. Przetarłam zaparowane lustro i spojrzałam na swoją skrzywioną minę.

Zastanawiałam się, co Ignacy mógł we mnie widzieć. Tak skrzywiona, wyglądałam jak jakaś jaszczurka, w dodatku miałam rude włosy, podbródek jak ekierka i byłam ogólnie dosyć koścista. Ani na co popatrzeć, ani czego dotknąć, bo jakby ktoś chciał zmacać kościotrupa, to równie dobrze mógłby sobie kupić fantom. Według Anki byłam wobec siebie zbyt krytyczna, ale moim zdaniem kierował mną zwykły obiektywizm. Zwłaszcza że często się z nią porównywałam — Ania też była bardzo szczupła, ale się chociaż nie garbiła. Fakt, chodziła trochę jak facet, kiwając się na boki i rozstawiając szeroko nogi, teoretycznie więc powinno to działać na moją korzyść, ale tak nie było. Ania miała swój luz i obok Pawła-maratończyka wyglądała jak odpowiednia osoba na odpowiednim miejscu. Ja natomiast przy Ignacym, wyprostowanym i nieco sztywnym, wyglądałam jak jego asystentka, bo byłam od niego sporo niższa, często chodziłam jak kaczka albo próbowałam naśladować Ankę, kończąc z efektem na poziomie zwykłej debilki.

— Daj spokój, wystarczy że przestaniesz się garbić — powiedział mi kiedyś Ignacy, kiedy zwróciłam mu na to uwagę.

Westchnęłam wtedy głośno, co zirytowało Leszczyńskiego i wbił mi mocno dwa palce pomiędzy łopatki tak, że odechciało mi się rozmyślań nad tym, czy kiedykolwiek będziemy wyglądać tak, jak Anka ze swoim sportowcem. Na samo wspomnienie rozbolały mnie plecy. Odeszłam od lustra i ogarnęłam się szybko. Kiedy za długo się sobie przyglądałam, nachodziły mnie dziwne myśli i robiłam różne zestawienia, co częściej działało na niekorzyść mojej samooceny niż odwrotnie.

Wyszedłszy z łazienki, zdecydowałam się wyjść również z mieszkania. Bałam się ponownej konfrontacji ze zdenerwowanym Tadeuszem, poza tym miałam nadzieję, że jeśli dam mu ochłonąć, to on zdradzi mi tajemnicę, którą chciał zdradzić mi już wcześniej. Ukłuł mnie jakąś igłą niepewności i nie wiedziałam, na czym stoję, bo nigdy nie robił wielkiego halo z tego, co chciał mi powiedzieć. Po prostu mówił, i tyle, koniec — akceptowałam to albo nie, ale wychodziliśmy na czysto. Teraz było to tylko jednostronne, dodatkowo czułam się okropnie.

Na zewnątrz już nie padało, za to w powietrzu unosił się ten piękny zapach, który można uchwycić jedynie po wiosennej albo letniej ulewie, choć najbardziej intensywny dla mnie bywał tylko po burzy. I tak nasunęłam kaptur bluzy na głowę, ale wdychałam powietrze bardzo głęboko, starając się wyciszyć, co z każdym krokiem szło mi lepiej. Na chodniku stawałam tylko na niepopękanych płytkach, co ostatnio robiłam chyba w podstawówce.

Na poczekaniu mogłabym naliczyć wiele rzeczy, które zdarzało mi się robić w zamierzchłych czasach tornistrów z wróżkami i fluorescencyjnych spinek. Ojciec przywoził mi takie z delegacji w Warszawie i zawsze wyczekiwałam ich jak pierwszej gwiazdki w wieczór wigilijny. Uśmiechnęłam się do siebie, a właściwie do jakiegoś obcego faceta, więc natychmiast odwróciłam wzrok i przyspieszyłam kroku. Często sobie powtarzałam, że nie powinnam się zamyślać publicznie albo udawać, że piosenka w słuchawkach to soundtrack mojego życia, bo wychodziłam na debilkę — równie często o tym zapominałam. Jeśli chodzi o rzeczy ważne, moja pamięć bywała krótsza od kwitka z pralni.

Kiedy w końcu dotarłam pod kamienicę, gdzie moja wybawczyni mieszkała ze swoim Pawłem, coś przekręciło mi się w żołądku. Ania także jeszcze nie wiedziała, że rzuciłam studia. Szczęśliwie, obie studiowałyśmy w praktycznie różnych miejscach, więc trudno nam było się w dzień zetknąć, a jakoś nie chciałam się z nią dzielić faktem, że to ja, ta ambitniejsza z nas dwóch, dałam sobie spokój przez własny kaprys. Weszłam jednak po schodach i zapukałam do drzwi, cały czas walcząc z chęcią ucieczki. Musiałam się rozmówić także z nią, żeby mieć czyste sumienie. Nie chciałam wchodzić w kolejne lato, czując się źle przez własną głupotę.

Otworzył mi Paweł-maratończyk. Na mój widok uniósł brwi, ale odsunął się, by wpuścić mnie do środka. Czemu nazywałam go maratończykiem? Wyglądał jak maratończyk, cholera, to była moja pierwsza myśl, kiedy Ania, ucieszona jakby wygrała milion, przedstawiła mi go. Nosił bluzy od sponsorów maratonów, nie miał samochodu, „tylko rower, nie produkuje spalin, spala kalorie, Czajka!”, poza tym wizualnie przypominał mi tych wszystkich lekkoatletów z telewizji. Miał krótkie, blond włosy, niemalże kwadratową szczękę, śnieżnobiały uśmiech zwycięzcy i nienaganną sylwetkę, z łydkami sportowca i skromnie, bo skromnie, ale wyrzeźbionym brzuchem. Nie miałam się do czego przyczepić, dopóki nie mogłam wytknąć mu wszystkich wad, jeśli chodzi o charakter. Mógł sobie mieć przystojną twarz, głęboki głos i sprawiać, że Anka dostawała istnego kociokwiku, ale osobowość pozostawiała wiele do życzenia. I nie mówię tego tylko dlatego, bo w stosunku do mnie był dupkiem przez trzy czwarte naszej znajomości. Wielokrotnie wytykał mi moją niechęć do sportu, wysługiwanie się Anką, żeby podała mi to, czy tamto, a w końcu nazwał mój brzuch flakiem, mimo że niczym nie różnił się od tego ankowego. Był płaski, nie wyrzeźbiony, a płaski, ale i tak zaczęłam się go wstydzić na plaży, co Ignacy uznał za głupotę, ale mi zrobiło się zwyczajnie przykro. Paweł-Gaweł, wielki znawca.

— Ania zaraz przyjdzie, siedzi w łazience — burknął do mnie, kiedy stanęłam bezradnie w drzwiach do ich, cóż, salonu i usiadł przed laptopem.

Po chwili wahania zajęłam miejsce na kanapie, obok niego. Z braku innego pomysłu, wbiłam wzrok w fototapetę przedstawiającą jakieś europejskie miasto. Nie znałam się na tym, to Ania była ekspertem w geograficznych rzeczach, ale zawsze podziwiałam ten widok. Nawet jeśli dla mnie był dupkiem, maratończyk miał gust do takich spraw, wszystko w pokoju było podporządkowane kolorom budynków na tapecie. Czerwone grzbiety książek nad czerwoną kamienicą, niebieskie nad niebieską, żółte nad kawałkiem jakiegoś zwykłego domku po drugiej stronie tapety. Z niechęcią musiałam przyznać, że nawet jasne drewno półki pięknie z tym współgrało, nachalnie nie odstawało od krajobrazu.

— To Kopenhaga — oznajmił mi uprzejmie Paweł. Wzdrygnęłam się na dźwięk jego głosu i gwałtownie odwróciłam głowę w jego stronę. Przypatrywał mi się z głupim uśmieszkiem.

— Wiem przecież.

— Marszczyłaś brwi, więc albo nie wiedziałaś albo dostrzegłaś gdzieś plamę, w co wątpię.

— No shit, Sherlock, ty wszystko wiesz najlepiej.

Zaśmiał się cicho.

— Nadal jesteś na mnie obrażona?

— Niby o co?

— O moje próby zmotywowania cię?

— Wmawiaj sobie.

— Aj, Czajka, za dużo czasu spędzasz z Leszczyńskim.

Prychnęłam. Zirytował mnie. Jakim prawem znowu krytykował Ignacego? Bo nie był tak wysportowany, wygadany i charyzmatyczny jak Paweł? To znaczy, jeszcze nic nie powiedział, ale znałam ten ton. Znalazł się, wielki wujcio dobra rada, zaraz mi powie, że mam zły gust jeśli chodzi o facetów, a z higienicznym Ignacym zajdę co najwyżej do półki z detergentami w najbliższym markecie.

— Mógłbyś się odczepić?

— Żeby się odczepić, trzeba się doczepić. Ja tylko stwierdzam fakty. Potrafisz być sympatyczna, jak chcesz.

— Ty najwyraźniej nie potrafisz!

— Na pięć minut nie można was zostawić.

Podskoczyłam jak oparzona, odwracając wzrok od Pawła. Ania stała w drzwiach do pokoju, opierając się o framugę. Nie wyglądała na złą, właściwie dopiero po chwili zorientowałam się, że jej ton nie wskazywał na rozdrażnienie, a próbowała po prostu mnie nastraszyć. Uśmiechała się szeroko i dawała mi znaki, żebym poszła za nią do kuchni. Bez wahania przystałam na tę niemą propozycję, z ulgą opuszczając jej chłopaka. Rozsiadłam się na krześle obłożonym małymi poduszkami, obok okna i przez chwilę po prostu patrzyłam, jak Anka suszy sobie włosy ręcznikiem.

— Wiem, że jestem piękna, ale nie przyszłaś chyba się na mnie gapić, co?

Drgnęłam i automatycznie spuściłam wzrok na swoje kolana. Nie wiedzieć czemu, w tym samym momencie wybuchnęłam płaczem, co jednocześnie przyniosło mi ulgę, a z drugiej wystraszyło swoją gwałtownością. Może to nieprawdopodobne, ale ja rzadko płaczę. W ekstremalnie wyjątkowych sytuacjach, jak zagrożenie życia albo nie wiem... bycie w naprawdę czarnej dupie. W tamtym momencie wpadłam wręcz w histerię, beczałam gorzej niż wtedy, kiedy Meryl Streep nie wysiadła z samochodu, żeby odjechać z Clintem Eastwoodem w siną dal, a uwierzcie mi, wtedy podobno wyglądałam tak, jakbym to ja straciła miłość życia w Madison County. Prawdę mówiąc, przez ostatni czas czułam się prawie identycznie, chociaż nigdy nawet nie wyleciałam poza granice sąsiedzkiej Europy.

— Ewa?

Ania przez chwilę stała jak idiotka, z ręcznikiem nad głową i patrzyła na mnie z otwartą buzią, a potem rzuciła się w moją stronę i objęła mnie ramionami, próbując jakoś doprowadzić siedem nieszczęść, którymi byłam, do porządku. Oparłam czoło na jej ramieniu i powoli, bardzo powoli się uspokajałam, ale kiedy w końcu mnie puściła i dosunęła krzesło, żeby usiąść naprzeciw mnie, nadal dygotałam. I dostałam czkawki. I zrobiło mi się zimno.

W skrócie, bez dalszych i: miałam ochotę umrzeć.

— Ewuś, co się stało? — Ania nie była już ani rozbawiona, ani złośliwa. Zmartwiona jak nigdy wcześniej.

— Nie wiem. — Wzruszyłam ramionami.

— To Leszczyński, prawda? Znowu się ciebie uczepił...

— Nie!

— Nie broń go.

— Ale to naprawdę nie on, Ania! — Spojrzałam na nią tak, że chyba uwierzyła, ale dosyć niechętnie. — To ja.

— Jak to: ty? Jesteś w ciąży? — Oczy Śliwińskiej przypominały mi dwie planety-olbrzymy. — Przecież Tadeusz umrze! Strzeli sobie w głowę albo co...

— Zwariowałaś? Nie, rzuciłam studia.

Ania wyraźnie odetchnęła, ale zaraz znowu zagryzła wargę i spojrzała na mnie z przerażeniem.

— Jezu, czemu to zrobiłaś? Chcesz jednak spróbować z tym prawem, czy co? Teraz zajmie ci to tyle, że do trzydziestki będziesz studiować...

— Nie chcę. Albo chcę. Nie wiem, co mam robić, Anka, no. Nie wiem.

Ania znowu mnie przytuliła i siedziałyśmy tak dosyć długo w ciszy, próbując przetrawić, co się właśnie wydarzyło. Czasem byłam zła na rodziców, że nie mam rodzeństwa, ale wtedy zdawałam sobie sprawę, że mam przecież Ankę — była dla mnie jak siostra. Potrafiła na mnie skutecznie nawrzeszczeć, pocieszyć, bronić i praktycznie zawsze była, kiedy jej potrzebowałam. Nawet telefonicznie, pokazując środkowy palec rachunkowi za abonament. Możliwe, że nie odczuwała tego samego, bo czasem byłam zbyt zaaferowana sobą, ale w sumie... Ania nie miewała problemów.

Kiedy uniosłam głowę, żeby na nią spojrzeć, zdałam sobie z tego sprawę. Jedynymi problemami, które miewała Ania Śliwińska, było radzeniem sobie z tymi moimi, przynoszonymi do jej mieszkania w asyście najwyższej rozpaczy. To na mnie patrzyła teraz z troską, nie zwracając uwagi na mokre włosy i ręcznik leżący na środku kuchni.

Czułam się jak frajerka.

Musiałam wziąć się w garść.

Raz w życiu.

— Coś wymyślimy, Czajka. — Anka poklepała mnie mocno po ramieniu i w końcu podniosła się, żeby zrobić nam kawy. — On wie?

— Powiedziałam mu pierwszemu. Jakąś godzinę temu, w każdym razie... tak, powiedziałam mu.

— I co?

— Co: i co?

Ania uniosła brwi i oparła się o lodówkę, krzyżując ramiona na piersi. Przez chwilę piorunowała mnie wzrokiem, aż w końcu pociągnęłam nosem i wzruszyłam ramionami.

— Obraził się.

— Taki typowy, tadkowy foch?

— Ta.

— Nie wierzę, że to mówię, ale nie dziwię mu się.

— Pocieszyłaś mnie, wiesz?

— Nie miałam najmniejszego zamiaru.

Westchnęłam ciężko. Nie należało mi się wsparcie i byłam tego świadoma, ale i tak poczułam się... gorzej? Tak, chyba właśnie tak się poczułam. Jakby uderzyła mnie wazonem w siniak, który Ignacy zrobił mi gdzieś w okolicy żołądka swoją reakcją na moje nowiny.

— To co powinnam zrobić?

— Porozmawiaj z nim, jak cię kocha, to ci wybaczy. Kiedyś. Na wszelki wypadek umyj okna.

Przez chwilę chciałam się zaśmiać, ale w ostatniej chwili dotarł do mnie sens słów Ani. „Jak cię kocha, to ci wybaczy”. A jeśli chciał mi wtedy powiedzieć, że mnie nie kocha? Jeśli zamiast siedzieć w kuchni mojej przyjaciółki, powinnam raczej pakować swoje manatki i wracać tam, skąd przyjechałam?

Cholera, nie potrafiłam określić, jak bardzo było teraz ze mną źle. I znowu chciało mi się płakać. Cholera, cholera, cholera.

Ze wszystkich możliwości, co Ignacy trzymał w tej cholernej kopercie, nie poświęciłam uwagi prawie w ogóle opcji, że to mogłoby dotyczyć naszej relacji. Owszem, przeszło mi przez głowę, że mógłby chcieć ze mną zerwać, ale... ale dopiero wtedy dotarło do mnie, jak bardzo możliwe jest, że Leszczyński ma mnie dość.

CHOLERA.