pięć

Nie odebrałam ani jednego telefonu od Ignacego przez cały weekend. Fakt, kusiło mnie to, bo mogłabym mu wygarnąć i rozłączyć się, ale to byłoby zbyt tchórzliwe, nawet jak na mnie. Poza tym, znalazłam pewną rzecz — o czym później — która nie pozwalała mi się do niego odezwać bez specjalnego przygotowania. To była kropla przelewająca czarę goryczy i sama pakująca moje rzeczy do torby w trybie natychmiastowym. Zabrałam nawet lampę z pseudo salonu, a także zestaw pieprzniczek i solniczek w kształcie postaci z Gwiezdnych Wojen. Kupiłam je sama, za własne pieniądze, więc i tak nie miał do nich żadnych praw.

Nie powiedziałam nic Ance. Nie chciałam rozpoczynać jeszcze wojny, która niezaprzeczalnie miałaby miejsce i zapewne przyjechałaby tutaj z podręcznym zestawem do torturowania takich niewiernych Tadeuszów. Pewnie ja w przypływie nagłej weny też bym mu dołożyła. Spędziłam na snuciu takich wizji cały piątek, kiedy siedziałam zakopana w kołdrze, wylewając z siebie przy tym siódme poty, bo na zewnątrz było prawie trzydzieści stopni, i nadrabiałam zaległości w oglądaniu Seksu w wielkim mieście. Narobiłam bałaganu w całym mieszkaniu, nie zmywałam naczyń, a kiedy oblałam sokiem stolik nocny Ignacego, nie miałam nawet zamiaru tego ścierać. Chciałam zobaczyć jak prowadzi ze sobą wewnętrzną walkę, kiedy dotknie klejącego się drewna. Przynajmniej tak mogłam się zemścić.

W sobotnie południe wyszłam w końcu z domu, a kiedy wracałam, pomyślałam, że warto byłoby zajrzeć do skrzynki ostatni raz. Reklamy wręcz wysypały się na mnie, bo najwyraźniej Ignacy nigdy ich nie sprzątał, tylko zabierał te swoje liściki. O jednym zapomniał. Kiedy wpychałam z powrotem ulotki pożyczek-chwilówek i super świetne oferty supermarketów, rzuciła mi się w oczy dosyć gruba, biała koperta. List do Ignacego. Kolejny list. Zakluczyłam skrzynkę i zabrałam kolejny dowód na to, że jest kompletnym dupkiem. Zaadresowany był rzecz jasna do niego, a kto był nadawcą? Jakaś Daria z Kołobrzegu! Miałam ochotę odpisać jej kilka słów do posłuchu, ale nie, najpierw musiałam się rozmówić z Leszczyńskim. Nie zamierzałam nawet tego otwierać. Już w drodze do mieszkania formował się w mojej głowie pewien plan. Położyłam kopertę na stole w kuchni, nadawcą do góry i nie wchodziłam tam przez cały dzień. Nawet nie byłam głodna, chciało mi się tylko wyć.

„Wracam dzisiaj. Co się dzieje? Wszystko w porządku? Napisz chociaż, że OK.”

Nie zamierzałam odpisywać, nawet zaspana w niedzielę rano. Niech się zamartwia. Wiedziałam, że tak nie jest, że pewnie by się ucieszył, gdybym umarła. Pomyślałam nawet, że cieszyłabym się gdyby on umarł, ale zaraz odpukałam w niemalowane. Ale strasznie klejące. Mogłabym to zmyć, ale nie miałam zamiaru.

Umyłam włosy, uczesałam się, ubrałam się nawet w sukienkę!, i usiadłam w kuchni, czekając na Ignacego. Musiałam efektownie wyjść, a przecież zrobienie tego w dresie jedynie odzwierciedliłoby mój nastrój. Ania byłaby ze mnie dumna. Fakt, ona pewnie podpaliłaby mu mieszkanie, ale ja miałam jakieś resztki zdrowego rozsądku. Musiałabym za to płacić! Już i tak się nie malowałam, bo wiedziałam, że na bank rozryczę się zanim jeszcze wyjdę z klatki schodowej, a bycie wampem mi nie leżało. Już teraz coś w środku paliło mnie żywym ogniem i wychodziłam z siebie, stukając paznokciami o blat stołu. Patrzyłam na tę kopertę jak na obrzydliwego robala albo szczura. Nie, szczur to złe porównanie, miałam kiedyś szczura i był uroczy, w przeciwieństwie do tego czegoś, co nabazgrała ta cała Daria. 

Pewnie była cholernie ładna. Jak ta Natasza co się z Markiem Darcym woziła po salonach w Bridget Jones. Albo... albo... zabrakło mi już nawet przykładów literackich!

Och, jak ja wtedy żałowałam, że nie wyskoczyłam na Ignacego z parasolką!

Nie wiem, ile siedziałam w kuchni. Może godzinę, może dwie. W każdym razie, kiedy usłyszałam znów ten szczęk kluczy, a potem ciche pogwizdywanie Ignacego, jakże radosne, czas przestał mieć znaczenie. Liczyło się tylko to, jak bardzo jestem wściekła. Ale musiałam się hamować, musiałam wytworzyć napięcie. Musiałam zrobić coś, co Ignacy Leszczyński zapamięta do końca życia i odechce mu się imprezy w dwóch miejscach jednocześnie. Nic go nie tłumaczyło. Nawet gdyby mi powiedział, że to w celach naukowych, bo ta cała Daria ma trzecią rękę. Jeszcze bym mu pewnie przywaliła w nos i czekała na charakterystyczny odgłos łamanej kości. 

— Ewa, jesteś?

— W kuchni. — Punkt dla mnie, potrafiłam zachować pewny głos, chociaż w środku byłam galaretą. Czerwoną, żeby pasowało do nastroju.

Ignacy wręcz wbiegł do kuchni, a na jego twarzy malowała się ulga, kiedy zobaczył, że jestem cała. Przez chwilę miałam ochotę go zapewnić, że nic mi się nie stało, ale to byłoby kłamstwo. Stało mi się bardzo wiele i to z jego winy. To, że cały przesiąknął deszczem i musiał się czuć naprawdę niekomfortowo, że pewnie biegł, że wyglądał tak, jakby naprawdę kamień spadł mu z serca — starałam się wmówić sobie, że mnie to nie rusza. To ja byłam tu kamieniem. I gdybym spadła mu z serca, to starałabym się zmasakrować je doszczętnie.

— Boże, Ewa, tak się...

— Zamknij się, Ignacy — przemówiłam, znów tym głosem i miałam ochotę sama sobie przybić piątkę. Zadziałało. Ha, ha, pójdę do piekła, na pewno. — Usiądź.

Był tak zaszokowany moją postawą, że posłusznie usiadł i nie zauważył nawet listu na stole. Patrzył na mnie z lekko uchylonymi ustami i przygładził nerwowo koszulę, mimo że wcale nie była pognieciona. Nigdy się tak do niego nie odezwałam, właściwie do nikogo, bo ponoć takie odzywki zwyczajnie do mnie nie pasowały i brzmiały w moich ustach gorzej, niż gdybym nagle zaczęła przemawiać po chińsku. Chociaż wtedy mogłabym wyzywać go do woli, bo i tak nic by nie zrozumiał.

— Mógłbyś wyjąć list, który przede mną ukrywałeś?

— Jaki list?

— Wiesz, jaki list.

Mrugał na mnie chwilę, a potem nagle coś w nim zaskoczyło, jakby wcześniej to było tylko powolne ładowanie:

— Ewaj, daj spo...

— Ignacy. — Nie wyszło mi to tak genialnie, jak jemu zawsze wychodziło „EWA.”, ale westchnął ciężko i po chwili wyciągnął z torby podróżnej książkę, a z niej list. Wygładził kopertę i położył obok drugiej. Dopiero teraz ją zauważył i na jej widok zmarszczył brwi. Chyba czuł, co się święci. Nie powiem, żebym była zadowolona, bo chciałam zastosować terapię szokową, ale zachowałam kamienną twarz.

— Ewa, jeśli zamierzasz teraz...

— Nie, nie zamierzam teraz — warknęłam. — Chcę, żebyś mi przeczytał, co ci ta Daria napisała.

Jaka może być najgorsza reakcja na świecie? Parsknięcie śmiechem. To właśnie zrobił Ignacy. Parsknął śmiechem, ale zaraz się opanował i pokręcił głową. Nie było to jednak parsknięcie w stylu „jaka ta Ewka głupia”, bardziej nerwowy śmiech, bo potem spojrzał na mnie z taką dziwną, nieco sztuczną ironią. Jakby nie mógł się zdecydować, czy chce być spokojny, czy za wszelką cenę zacząć mi udowadniać, że już się pogodził z tym, że raczej nie uda mu się na dłuższą metę mieć dwóch dziewczyn. Wiedziałam w tamtym momencie, że to koniec, byłam o tym przekonana mocniej niż o tym, że Ziemia jest okrągła. No, prawie okrągła.

— Nie chcę, ty przeczytaj — odparł towarzyskim tonem i przysunął mi nieco pomiętą kopertę, z jego nazwiskiem wykaligrafowanym tym samym pismem, co na liście od Darii.

— Nie wierzę, że to się dzieje — powiedziałam bardzo cicho, nie mogąc już utrzymać poprzedniego tonu.

— Wierz mi, ja też nie. — Pokiwał głową. — Czytaj, czytaj.

Drżącymi palcami otworzyłam kopertę i wyjęłam z niej kartkę złożoną na pół. Nie chciałam tego czytać. Miałam ochotę stamtąd wybiec i nigdy nie wracać, zwłaszcza kiedy patrzyłam na twarz Ignacego. A ja go uważałam za takiego wrażliwego! Za takiego porządnego, moja mama była nim zachwycona! Okazał się zwykłym chamem, który... który... który był chamem, tak po prostu. Uważałam wybranie go za największą pomyłkę Losu.

Rozłożyłam kartkę i zaczęłam czytać, przygotowując się na najgorsze. A z każdym słowem moje oczy rozszerzały się coraz bardziej...

28.06.2015 Kołobrzeg

Daria mówi, że powinienem zrobić miejsce na wstęp, ale „drogi Ignacy!” brzmi tak, jakbym był Stanisławem Wokulskim, więc pominę tę kwestię. To Ty zawsze w naszej rodzinie pisałeś listy do cioć i wujków, ja się na tym nie znam, ale zmuszasz mnie do tego, żebym zrobił to jak w średniowieczu.

Matka na pewno mówiła Ci o moich zaręczynach z Darią. Nie wymaga więc tłumaczenia, dlaczego do Ciebie piszę. Chcę, żebyś był moim świadkiem. Napisałem też do Młodego, bo z nim też nie ma jak się skontaktować, a jestem pewien, że i tak się nie zjawi, więc ty mógłbyś wyświadczyć mi tę przysługę i przyjechać. Jeśli bardzo nie chcesz ze mną teraz rozmawiać, napisz do Julki po więcej informacji.

Doceń to, że znalazłem Twój  specjalny papier na strychu i odpisz chociaż tak lub nie. I nie dziw się, że to takie suche. Wolałbym zadzwonić, jak zwykły człowiek, ale żebyś chociaż odebrał...

Staszek

Kiedy skończyłam, moje policzki płonęły. Miałam ochotę wyjść z siebie i schować się za krzesłem, zwłaszcza że w oczach Ignacego nie było już śladu ironii, zrobił się jakiś smętny i miałam wrażenie, że nawet nie chce tego komentować.

Podejrzewałam go o to, że ukrywał przede mną jakieś pikantne listy od Darii, a wlazłam przez własną głupotę z buciorami w jego korespondencję ze Staszkiem. Ignacy miał powody, żeby nie chcieć mi tego listu pokazywać, a ja musiałam zrobić wszystko po swojemu. I czułam się głupio, bo ten list naprawdę brzmiał sucho, jakby pisała go osoba, która zupełnie nie wie co powiedzieć, więc rzuca zdaniami, żeby zwiększyć objętość. Chociaż w tym przypadku to niepotrzebne, bo w przeciwieństwie do Ignacego, jego brat strasznie bazgrał. Nic dziwnego, że Daria musiała wszystko adresować.

— Przepraszam... — wymamrotałam i odłożyłam list, by chwili później wpakować go nerwowo do koperty tak, że prawie porwałam kartkę. — Jestem idiotką.

— Nie jesteś — odparł spokojnie Ignacy i kiedy odważyłam się na niego spojrzeć, pokiwał głową, uśmiechając się lekko.

Mimo że nie wyglądał na szczęśliwego, właściwie to bardzo zmęczonego, mogłam odnaleźć na jego twarzy jakieś ślady ulgi. Nie rozumiałam dlaczego ukrywał przede mną, że Staszek bierze ślub, najwyraźniej to chciał mi powiedzieć wtedy, ale... robienie z tego tajemnicy wydało mi się naprawdę dziwne. Wstydził się mnie? Nie przyjmowałam do wiadomości, że w ogóle nie chciał uczestniczyć w tym niewątpliwie ważnym dla jego brata momencie życia. I jeszcze Staszek chciał, żeby Ignacy był świadkiem! Ja byłabym z siebie tak dumna, że ktoś uznał mnie za tak liczącą się osobę, że pewnie zemdlałabym w kościele. Ignacy zaś nie wyglądał na zachwyconego.

— Dlaczego? — spytałam po prostu, nieśmiało sięgając po drugą kopertę, ale Ignacy nie protestował. — Dlaczego nie chciałeś mi o tym mówić?

— Właśnie dlatego.

Przerwałam w połowie otwieranie koperty i spojrzałam na niego z oburzeniem. Co to miało znaczyć, właśnie dlatego?

— Nie chcę tam jechać — wyjaśnił, nie patrząc na mnie. — Nie chcę, żebyś poznała moją rodzinę. Twoi rodzice są tacy mili i normalni, a u mnie... wszyscy Leszczyńscy to wariaci, zwłaszcza ci od strony ojca, a podejrzewam, że dostali zaproszenia. Mają do mnie pretensje, że nie poszedłem do wojska. Nie chcę się do końca życia tłumaczyć z tego, że nie widzę powodu do dumy w noszeniu munduru. Staszek będzie miał taki prawdziwy wojskowy ślub, nie dadzą mi żyć rozmawianiem o tym, jak wspaniale by było powtórzyć coś takiego ze mną w roli głównej.

Miałam ochotę go przytulić. Wiedziałam też, że Ignacy nie chce. Przesuwał po stole kopertę jak wtedy, kiedy powiedziałam mu, że zrezygnowałam ze studiów. Zacisnął usta w wąską kreskę i nie powiedział już nic więcej; zdawałam sobie sprawę, że dużo go kosztowało, żeby powiedzieć mi już to, co usłyszałam przed chwilą. Czułam się głupio z tym, że miałam pretensje, że nic nie wiem o jego rodzinie. „Nie każdy ma tak fajnie jak ty, Ewka”, przypomniałam sobie słowa Anki, kiedy zwierzałam jej się z tego dawno temu.

No, nie każdy. Dlaczego ziemia nie mogła się pode mną rozstąpić?

Postanowiłam nie drążyć i zajęłam się otwieraniem drugiej koperty. Po chwili na stół wysypały się trzy przepiękne, ręcznie robione zaproszenia. Stokrotki poprzyczepiane do nich były jak najbardziej prawdziwe, a napis „zaproszenie” został wykaligrafowany przez czyjąś naprawdę dobrą do tego rękę, bo jedynie przyglądając się uważnie wszystkim trzem napisom, można by dostrzec drobne różnice w wysokości albo grubości liter. Ale i tak coś mi się nie zgadzało.

— Trzy? — Spojrzałam pytająco na Ignacego. Też wyglądał na zaskoczonego. — Dostaliśmy osobne zaproszenia?

— Niemożliwe.

Otworzyłam pierwsze. „Ewa Czaja i Ignacy Leszczyński”. Podałam je Ignacemu, który tylko zmarszczył brwi i czekał, aż podam mu następne. W następnych kryło się wykaligrafowane „Eryk Jakubowski”. Trochę się zdziwiłam, bo ja Eryka widziałam może z trzy razy w życiu, ale z Ignacym ponoć znali się od podstawówki, więc nie wnikałam. Ale kto był tą trzecią osobą? Odpięłam niecierpliwie stokrotkę służącą za „zapięcie” zaproszenia.

„Anna Śliwińska”.

— Co. — Nie pytałam. Po prostu burknęłam coś, co miało brzmieć jak „co”, ale w ogóle nie było pytaniem.

— Dziwne.

— Dziwne — powtórzyłam za Ignacym. — Skąd oni znają Ankę?

Ignacy wzruszył ramionami i widziałam po nim, że naprawdę nie wiedział. Patrzył na te zaproszenia zamyślony i było mi go szkoda, więc nie mówiłam, że ja pojechałabym na ten ślub. Pewnie uznałby, że też jestem przeciw niemu, ale chciałam poznać jego rodzinę, skoro oni chcieli poznać mnie! Nie mogli być tacy straszni, a przynajmniej dziwniejsi od mojego bohatera epopei narodowej. No, uważałam to za niemożliwe. 

— Myślisz, że powinnam dać Ance jej zaproszenie?

— Lepiej nie. 

Miałam wrażenie, że odpowiedział trochę za szybko, ale uniosłam jedynie na moment brwi i wpakowałam zaproszenia z powrotem do koperty. Jeśli Anka chciałaby jechać, Paweł pewnie pojechałby z nią. Czy to nie przekonałoby Ignacego, że skoro nawet oni chcą się wybrać do, spójrzmy prawdzie w oczy, obcego Kołobrzegu, to on powinien odwiedzić stare kąty? Usprawiedliwił się, ale czułam, że to nie wszystko.

Tak naprawdę, czułam niepokój. I to było najdziwniejsze uczucie na świecie. Pomimo ulgi, bardzo doskwierające.