cztery

W środę Ignacy zakomunikował mi, że jest wyjazd integracyjny. W Mielnie.

— A mówisz mi to, bo...? — spytałam ostrożnie, podnosząc w końcu na niego wzrok znad ekranu telefonu. Moja koleżanka, Olga, pokazała mi jakiś quiz i znowu wyzwała mnie w kategorii „Woody Allen”, musiałam ustawić priorytety jeśli chodzi o zerkanie w świat rzeczywisty. Uciekłyby mi punkty. Ale Ignacy ruszył we mnie jakąś strunę i musiałam spojrzeć. Opierał się o framugę drzwi i patrzył na mnie tak... dziwnie ostrożnie, jakby się bał, że zacznę go przesłuchiwać. Zrobiło mi się głupio, ale trwałam w mierzeniu go podejrzliwym spojrzeniem. A wyzwanie czekało na odpowiedź.

— Chyba pojadę.

Pokiwałam powoli głową.

— Na ile?

— Weekend. Nie pojechałem na dwa ostatnie, Eryk naciska, bo ma być jakiś facet...

— Nie tłumacz mi się, Ignacy, nie jestem twoją matką.

Zabrzmiałam trochę za ostro, ale nie chciałam tego cofać, więc wróciłam do grania. Wiedziałam, że Ignacy nadal tam stoi, chwilę później jednak westchnął i wyszedł. Wytworzyło się między nami jakieś napięcie i nawet ten taki mały moment, kiedy mnie przytulił, nie było w stanie tego zmienić. Ja wiedziałam, że coś się święci i to przeczucie nie opuszczało mnie, kiedy widziałam, jak Ignacy dziwacznie się zachowuje.

Bo musicie wiedzieć, że nie był pedantem w sposób przeze mnie wyolbrzymiony. Naprawdę nosił ze sobą płyn do dezynfekcji, uważał swoje włosy za świętość, polerował blaty i szyby na błysk, robił test białej rękawiczki na szafkach dwa razy w tygodniu, a kiedy zostawiałam kałużę koło prysznica rano, to dostawał histerii. Długo zajęło mi przekonywanie go, że mogę się do niego normalnie przytulać i potem wygładzę mu przecież koszulę, że od całowania się nie dostaje się żadnych cierpiących chorób... ale w końcu mi się udało. Jeśli kiedykolwiek się rozstaniemy, to jego dziewczyna powinna być mi wdzięczna, bo ja go nauczyłam bycia chłopakiem.

Ostatnio jednak zachowywał się jak nie mój Ignaś. Fakt, nadal był mega porządny, bo tego nie da się zmienić, ale... był dziwnie nieswój. Dało mi do myślenia zwłaszcza to, że kładł się spać z mokrymi włosami, a to, że pozwolił mi przytulić się do siebie, kiedy nie miał na sobie koszuli ani nawet podkoszulka to już w ogóle. O matko, nie mogłam całą noc zasnąć, nie tylko dlatego, bo potem pochrapywał, a ja bałam się go szturchnąć, bo by się odwrócił ode mnie i kolejny strach, że zaraz demoniczny klaun wylezie spod łóżka, bo Tadeusz mnie nie obejmuje ramieniem.

Do rzeczy — był dotykalski, mimo że surowy, miał przede mną tajemnice i to nie jakieś w stylu „słuchaj, Ewcia, nie wchodź do piwnicy, bo trzymam tam zwłoki ordynatora”, ale nigdy nie wspominał o swoim bracie. W sensie, no, wiedziałam o Staszku, bo kazał mnie pozdrawiać, jak już udało mu się do Ignacego dodzwonić, ale jakiś drugi istniał podobno. Jaki drugi? Czemu nie przysyłał chociaż kartek na święta? Pewnie był mały. To chyba powinien podwójnie tęsknić za Ignacym, chyba że też był taki zamknięty. Tyle domysłów, zero podpowiedzi.

I to nie jest tak, że ja jestem strasznie ciekawska. Bo nie jestem. Ale o mojej rodzinie Ignaś wszystko wie — że moja mama to taka mama Ludwiczka, czyli przyjazna światu kulka z fryzurą na lata osiemdziesiąte, że mój tata sprzedaje odkurzacze i raz grał w reklamie Mango, ale już go drugi raz nie chcieli wziąć, bo popsuł mikser, że nie mam rodzeństwa, bo ja i tak jestem późno urodzona, że bardzo bym chciała mieć brata o imieniu Oskar i kupować mu klocki Lego... Ignacy wszystko wiedział, ale nie było tu mowy o wzajemności. I miał młodszego brata! Mogłabym kupować mu całe armie żołnierzyków jako jego pseudo ciocia. I tarmosić go za policzki.

Pewnie wygląda jak taki Ignaś miniaturka. Tak uroczo, jak wyobrażałam sobie zawsze małego Ignacego: te jego przedpotopowe koszule w wersji mini, obowiązkowo podkoszulek na ramiączkach, bo innego nie będzie nosił, on musi być takim chłoptasiem kreowanym na lata dwudzieste. I skarpetki w kropki, które próbowałam mu wcisnąć, ale pewnie miał do nich awersję z dzieciństwa, dlatego na mnie nakrzyczał. Już sobie całą wizję stworzyłam.

I szlag by trafił każdego, kto próbowałby mi ją zepsuć, jak Boga kocham.

Dalsza część środy minęła nam na milcząco. Ignacy chyba bał się cokolwiek do mnie mówić, a ja też nie miałam zbytnio ochoty. Pewnie byśmy się pokłócili, a moje kanaliki łzowe ostatnio miały więcej weny niż pisarz zarzucający wydawców swoimi książkami dwa razy w roku. Wpadłby w panikę, gdybym się znowu rozpłakała, nie mówiąc o mnie. Poza sprawami domowymi, bałam się też odezwać do Anki. Sądziłam, że jest na mnie wściekła i prawdopodobnie się nie myliłam. Czekała aż przyjdę w łaskę, jak zawsze. Bo to ja zawsze pierwsza przepraszam i gryzie mnie poczucie winy, potem ja obgryzam paznokcie i boli mnie brzuch, a kiedy w końcu piszę epopeję na temat tego, jak jest mi przykro, druga strona też zaczyna przepraszać. A wtedy mi znowu jest głupio. Mimo że Ignacy zachowywał się dziwnie, nie chciałam mu tego robić. W sensie, pisać w takim stanie do Anki — musiałby czytać mojego mejla i mówić mi, czy bardzo przeginam.

W czwartek obudziłam się dziwnie nabuzowana. Dobre dwadzieścia minut przewracałam się po łóżku, aż w końcu wyszłam na spacer i zrobiłam z osiem rundek wokół bloku. Ignacy wyszedł do pracy, zanim jeszcze wstałam; zostawił mi też karteczkę, że wróci wcześniej, bo wieczorem ma pociąg i jeszcze jakieś inne głupoty w stylu „kup marchewkę”, których nie doczytałam. Nigdy nie doczytywałam, a on się irytował. Teraz chciałam zrobić mu na złość. Niech się podenerwuje jak ja.

Około dwunastej zadzwoniłam do Anki. Odebrała dopiero po piątym sygnale i pierwszym co usłyszałam, było głośne westchnięcie. Poprawiłam się na krześle i starałam się nie oddychać za głośno. Czekałam aż ona pierwsza się odezwie.

— Czego chcesz, Czajka?

— Odpowiedz mi w quizie — palnęłam bez namysłu. — Brakuje mi punktów do rankingu.

Mogłam wręcz poczuć, jak Ania wywraca oczami. Uśmiechnęłam się do siebie.

— Po to do mnie dzwonisz?

— Chciałam jeszcze przeprosić.

— Już się nie gniewam, byłaś pijana.

— Nie byłam.

— Czajka, nie przeginaj. Po co dzwonisz?

Wstrzymałam oddech. Zastanawiałam się, czy ciągnąć tę rozmówkę towarzyską o głupotach, czy przejść do sedna. Stwierdziłam jednak, że Anka i tak wie, że nie dzwonię tylko po to, żeby powiedzieć „przepraszam”, że mam interes. Ja zawsze mam interes.

— Czy gdyby Paweł zachowywał się dziwnie, to grzebałabyś w jego rzeczach?

— Wiesz, że nie. — Odpowiedź brzmiała bardziej jak rozdrażnione szczeknięcie, ale zignorowałam to.

— A czy gdybyś była mną i Ignacy zachowywałby się dziwnie, grzebałabyś w jego rzeczach?

— Musiałabym to zrobić już na początku związku.

— Dzięki, Anka, jesteś świetna w doradzaniu.

— Mam przyjechać?

— Nie — odparłam po namyśle. — Ale bądź w zasięgu, okej?

— Okej. Nie zrób nic głupiego, nie będę cię ratować.

Odłożyłam telefon na blat i wziąwszy kilka głębokich wdechów, wstałam z krzesła i ruszyłam na poszukiwania listu. Czułam, że mam niemą aprobatę Anki, do której by się nigdy nie przyznała, ale słyszałam w jej głosie, że nie będzie mnie potępiać, że zachowuję się jak psychiczna dziewczyna. Zawsze szanowałam prywatność Ignacego, ale nie mogłam tego zignorować, do cholery! Możliwe, że sobie coś ubzdurałam, że po prostu nie miałam zajęcia i uparłam się, że w tej kopercie kryje się wielka tajemnica, ale czułam, że mam rację, kiedy otwierałam szafki w komodzie po stronie Ignacego i przetrząsałam stosy jego skarpetek. Zakopane głęboko, jeszcze nieodpakowane egzemplarze w kropki zabolały mnie i potwierdziły słuszność działań. Jeśli nie chce mi powiedzieć czegoś wprost, dowiem się sama.

Nie znalazłam jednak niczego w szafkach, jego uporządkowanych alfabetycznie teczkach z dokumentami ani pod łóżkiem. Została mi tylko torba podróżna i szafa, do której musiałam się wtarabanić, bo nie dało się szukać bez wyjmowania odkurzacza i stada parasolek, a nie chciałam wzbudzać podejrzeń, gdyby Ignacy nagle wrócił. Szukanie mu po kieszeniach było słabe, poza tym znalazłam jedynie pełno opróżnionych do połowy albo jeszcze nieotworzonych gum do żucia. Nic więcej Ignacy po kieszeniach nie nosił, tylko ja robiłam sobie śmietnik. Wychyliłam się do ostatniej marynarki i w tym samym momencie trzasnęły drzwi frontowe.

— Ewa, jesteś?

Co tak wcześnie? Co tak wcześnie? Wpadłam w panikę i próbowałam szybko wyplątać się z rury od odkurzacza, ale efekt był taki, że upadłam na plecy i wstrzymałam oddech, pomijając już jęk bólu, bo coś mocno wbiło mi się w łopatki. Chyba parasolka. Niewdzięcznica. Skrzyżowałam palce, modląc się, żeby Ignacy nie zaglądał do szafy, tylko poszedł do łazienki albo w ogóle wrócił się — szafa była podzielona na równą połowę i znajdowałam się właśnie w jego części, jak miałam to wyjaśnić? Zachciało mi się odkurzać? Nie dość, że byłam słabą kłamczuchą, to jeszcze miałam korzystać z alibi, w które nawet moja łatwowierna mama by nie uwierzyła? No, nie byłam aż tak głupia.

— Ewa?

„Nie ma mnie!”, chciałam krzyknąć, bo Ignacy ewidentnie stał blisko. Gdybym nie cierpiała teraz za swoje grzechy, mogłabym go nawet dokładnie zlokalizować, bo znałam na pamięć rozmieszczenie skrzypiących paneli. Ale czułam, że zostanę zaraz zdemaskowana, że cały czas kręci się wokół. Miałam rację — otworzył szufladę, która wydawała z siebie miauknięcie. Zastanawiałam się po co tam zaglądał, przecież niczego tam nie chował, sprawdziłam. Może chciał zabrać na wyjazd skarpetki w kropki? Albo nieuważnie szukałam. Albo... coś buczało mi w głowie i nie mogłam się nawet skupić.

Na chwilę zrobiło się cicho, a potem znów ogarnęła mnie panika. Ignacy stał obok szafy. Padł na nią jego cień. Czułam się martwa i miałam ochotę taką udawać. Może uznałby, że ktoś mnie zabił i nie miał pomysłu na inne miejsce schowania trupa? Może i brzmi to śmiesznie, ale tak naprawdę chciałam przez chwilę, żeby tak było. Bo inaczej ta dziwna tragikomedia rozgrywająca się od kilku dni osiągnęłaby punkt kulminacyjny i pewnie zaatakowałabym Ignacego parasolką.

Zacisnęłam powieki i czekałam, aż odsuną się drzwi. Zacisnęłam nawet palce na parasolce za moimi plecami. Miałam zamiar wyskoczyć z nią i trochę go oszołomić. Nie doczekałam się. W ciszy rozległ się wiercący dziury w uszach dzwonek telefonu i kiedy otworzyłam oczy, cień odsunął się znacznie. Nie wiem komu miałam za to dziękować, ale chwilę później dopadła mnie chęć, żeby wszystko cofnąć.

— Tak? — Głos Ignacego był zachrypnięty, jak zawsze kiedy się denerwował; w mojej głowie zapaliła się ostrzegawcza lampka. — Nie... nie, nie jestem zmęczony... nie jestem zły... NIE KRZYCZĘ... Przepraszam... nie wiem, może... nic jej nie powiem, jeszcze nie teraz, o ile w ogóle... nie jestem niegrzeczny... no dobrze... trochę się spieszę na pociąg... do Mielna... nie, nie zahaczę... wiem, że to po drodze, ale nie sądzę, żeby to był dobry pomysł... nie... tak, ja ciebie też... dobrze... tak... nie... nie, nie, nie. Cześć.

Zapadła cisza, potem usłyszałam głośne westchnięcie Ignacego i już wiedziałam, że nic mnie nie uratuje, mimo że tego telefonu ratunkiem nie mogłam nazwać. Raczej odebrało mi dech. Miałam ochotę wybiec z szafy i sama się zdemaskować, najlepiej prawym sierpowym prosto między oczy, ale nie potrafiłam zrobić choćby minimalnego ruchu. Poczułam napór na drzwi szafy i znów zacisnęłam powieki. Nie wiem, co mi to dawało, na pewno nie plus pięćset do niewidzialności. Już szykowałam się na to, że Ignacy nakryje mnie na grzebaniu w jego rzeczach (drzemaniu?), kiedy telefon znów zadzwonił.

Wniebowzięta nie byłam, ale miałam nadzieję, że wylezie z nim na korytarz, żebym mogła się ewakuować w inną kryjówkę.

— Mhm? — Jak sprytnie zmieniał początki rozmów! Może wiedział, że podsłuchuję i chciał mnie oszukać, że to nie ta sama osoba? — Nie mogę nigdzie znaleźć Ewy... nie, nie biorę jej ze sobą... no dobrze, idę.

Znów poczułam, że Ignacy chciał otworzyć drzwi, ale w ostatniej chwili się rozmyślił. Słyszałam jakieś szmery, prawdopodobnie wpakowywał coś jeszcze do torby. Charakterystyczny odgłos klucza przekręcanego w zamku, a potem tylko cisza. A kiedy byłam już całkiem pewna, że zostałam w mieszkaniu sama, nadal leżąc na tej parasolce i odkurzaczu, bardzo głośno krzyknęłam. Nie byłam w stanie zdobyć się na nic innego, a lekki ból w gardle przyniósł mi ulgę. Było to jednak tylko chwilowe, bo zaraz dotarło do mnie, że miałam rację. Cały czas miałam rację. Z wodą kolońską, z tym, że Ignacy jest nieswój. Ciekawe po co jechał do tego Mielna. Nie sądziłam, żeby był to wyjazd integracyjny. Nie po rozmowie, którą usłyszałam. Ewidentnie rozmawiał z jakąś pańcią, do tego jeszcze niecierpliwą. Pewnie podoba jej się mieszkanie Leszczyńskiego. Niech je zabierze. Całe. I jego też, pieprzonego tchórza. Żałowałam, że nie otworzył drzwi. Żałowałam, że nie przywaliłam mu parasolką. Żałowałam, że posłuchałam tych cholernych zapałek. Żałowałam, że nie przeforsowałam mojego pomysłu, żebyśmy uczciły zdanie matury wyjazdem za granicę.

Odsunęłam gwałtownie drzwi szafy i wyczołgałam się z niej. Przejrzałam się w lustrze. Nabiłam sobie siniaka na ramieniu i byłam rozczochrana. Jakbym co najmniej biła się z tym odkurzaczem. Aktualnie, że tak powiem, biłam się sama z sobą. Podniosłam się z podłogi z zamiarem ruszenia prosto do kuchni, ale mój wzrok przyciągnęła kartka zostawiona na komodzie, prawdopodobnie wyrwana z notatnika Ignacego, poznałam po charakterystycznych liniach.

„Musiałem wyjść wcześniej, ale gdziekolwiek jesteś, odezwij się jak wrócisz. Nie dzwoniłem, bo widziałem, że zapomniałaś telefonu. Po prostu daj znać, że wszystko w porządku. Ignacy”

Miałam ochotę napisać mu, że nic nie jest okej i powinien doskonale zdawać sobie z tego sprawę, kretyn. Zamiast tego usiadłam na podłodze w kuchni, oparłam się o szafkę i odruchowo zadzwoniłam do mamy.

— Mamo — przemówiłam grobowym głosem, kiedy odebrała ze zdyszanym „no, słucham, da pani jeszcze trochę tego kabaczka”.

— Mamo, Ignacy kogoś ma.

Po drugiej stronie zapadła cisza.

— Mamo?

— Może coś źle zrozumiałaś? Powiedział ci wprost? Gdzie jesteś?

Zdałam sobie sprawę, że cisza nastąpiła, bo mama włączyła głośnik. Przerwało ją chwilę później piknięcie kasy, ale nie potrafiłam się rozłączyć. Musiałam jej to powiedzieć. I wszystkim babom w warzywniaku też.

— Nic mi nie powiedział — jęknęłam. — Pisze z jakąś i ona do niego wydzwania, i pyta, czy już ze mną zerwał. A on mówi, że nie wie, czy mi powie. Nie wie! I będzie leciał na dwa fronty, mamo? Wyobrażasz to sobie? Co mam robić? Chciałam go przez chwilę zabić, ale pojechał do Mielna.

— Pakuj się, córciu, wracaj do domu.

— Nie mogę, mamo — powiedziałam natychmiast. — Nie mogę go tak zostawić tu bez słowa.

— Ewka, szanuj się! — krzyknęła do telefonu mamy pani Oszmaniec. — Zostaw gnoja, jak ma jakieś pieniądze to też zabierz!

Następne dwadzieścia minut spędziłam tłumiąc płacz, kiedy słuchałam jej opowieści o tym, co zrobiła, kiedy jej mąż zdradził ją z jakąś Wiolą, co była w orkiestrze na weselu w remizie. Pan Oszmaniec był strażakiem i „się puścił, mówię ci, Ewcia, nie ma co, wracaj do nas”. Nie chciałam skończyć jak ona, na kasie w warzywnym. Rozłączyłam się, uprzednio uspokajając mamę, że na pewno zrobię to, co dla mnie najlepsze. I żeby nie mówiła tacie.

Mój tata zrobiłby z Ignacego sushi. A ja chciałam przecież wysłuchać go, dlaczego.

Resztę dnia spędziłam zakopana w pościeli, grając w quiz, póki nie rozładował się telefon. Chęci do życia miałam tak wielkie jak chęć podłączenia go do ładowania. Kiedy więc sam się wyłączył, poszłam spać. Tyle, jeśli chodzi o „robienie tego, co dla mnie najlepsze”.

Ale to nie było najgorsze. O, nie. Byłabym głupia, gdybym uznała, że złamane na pół serce to najgorsza rzecz, jaką może mi przynieść deszczowe lato. W końcu to była taka powtórka z rozrywki, nie?

Taka szalona, dodaję dzień wcześniej, bo mam jakieś wątpliwości co do tej czwórki. Ale sobie powiedziałam, że skoro ogarnęłam swoje życie szkolne tak oficjalnie, to uczczę to dodaniem rozdziału dziś, nie jutro. No i jest, taka trochę kolejna zapchajdziura. Następny po piętnastym, tak bardziej niż na pewno, bo Opener usunie mnie z życia na dobry tydzień, a jak wrócę, to pewnie nie będę mogła się ruszyć, WIĘC BĘDĘ PISAĆ, A CO. Tysiąc uścisków!