Preludium

14.08.2010

— Ewka, ty jesteś pewna, że to co robisz jest... no, nie wiem, humanitarne?

Głos Ani przypominał Ewie trochę głos bohaterki słabego thrillera, w którym jej przyjaciółka próbuje zakopać ciało w lesie, ale obie nachodzą w ostatniej chwili wątpliwości. Dziewczyna zacisnęła usta w wąską kreskę i poprawiła się na krześle. Miała ledwie dziewiętnaście lat, niedawno zdała maturę i wyjazdem do Kołobrzegu świętowała to, że w ogóle jej się to udało, skąd miała wiedzieć, czy jakikolwiek jej czyn nie wpłynie na dobro innych ludzi? Niby czemu miałaby się zastanawiać, nie zamierzała wybiec z nożem na ulicę i zachowywać się jak jakaś wariatka.

— Humanitarne? – spytała w końcu niepewnie, podnosząc na przyjaciółkę wzrok. Anka patrzyła na nią uważnie, popijając kawę i nie zamierzała odpuścić. — Grzebiemy przejechanego psa, czy wybieramy pomiędzy dwoma facetami?

— My? Ja niczego nie wybieram. Co najwyżej, którym ciastem powiększę obwód bioder.

Ewa westchnęła i przejechała sobie palcami po policzku. Była w stanie najwyższej rozterki uczuciowej, a przynajmniej tak jej się wydawało. To były jej pierwsze wakacje bez rodziców, razem z Anią same wybrały nocleg i starały się być jak najbardziej cool jak tylko potrafią być dwie dziewczyny wyrwane z małego miasta. Czyli wychodziło im średnio, ale przynajmniej jedna z nich miała telefon. Ewka za to dorobiła się na wakacjach dwóch miłości swojego życia, a wybór między nimi był równie trudny, jak pomiędzy ciastkami w cukierni.

Czyli cholernie trudny.

— Ej, nie możesz po prostu wylosować? — Ania wepchnęła sobie do ust ogromny kawałek ciasta i zanim przeszła do wyjaśnień, minęło kilka chwil pełnych ponaglających wzdychań i cmoknięć Ewy. — Ciągniesz zapałki. Ten napakowany koleś będzie krótszą, tamten jak z epopei narodowej dłuższą.

— Ale ich podsumowałaś.

— Ciągniesz czy nie?

— No dobra.

Anka sięgnęła do plecaka i wyjęła paczkę zapałek, po czym kazała Ewie zamknąć oczy i wybrała dwie. Po namyślę jedną przełamała na pół, żeby wynik był bardziej dobitny i włożyła je między palce tak, że widać było tylko ich czubki. Ewa otworzyła niechętnie oczy i podparła twarz na dłoniach zwiniętych w pięści. Obie wersje wyglądały tak samo i żadna do niej nie przemawiała, za to kciuk Anki wołał o pomstę do nieba.

— Zjesz sobie te palce w końcu.

— Wybieraj.

W końcu wybór padł na zapałkę po lewej, która okazała się dłuższa. Głośne westchnienie brzmiało tak, jakby właśnie gdzieś runął wieżowiec i Ewa po prostu wzruszyła ramionami i wróciła do swojej kawy.

— Rocky out, tak?

— Na to wygląda.

— To uczcijmy to sernikiem, prooooszę!

Przy stoliku numer siedem nie padło już tego dnia ani jedno słowo nawiązujące do miłości albo mężczyzn. Decyzja była podjęta, zdecydował kawałek drewna, a Ewa nie miała z tym najmniejszego problemu. No dobra, może miała, bo tliła się w niej nadzieja, że jednak padnie na krótką, ale skoro tak chciał los, to niech mu będzie, staremu skurczybykowi, co nie?

Dwa dni później Ewa Czaja stanęła przed siłownią, ściskając w dłoni srebrny łańcuszek. Nie wiedziała w sumie, po co go ze sobą brała, ale wypadł z jej torby podróżnej, kiedy ciągnęła ją po schodach w dół, więc uznała to za znak. Wzięła trzy głębokie wdechy i weszła do środka, czując się jak agent, kiedy korzystając z nieuwagi dziewczyny za niewielkim kontuarem, przemknęła — jak przez ostatni tydzień — do sali, w której odbywały się zajęcia z boksu. Nie zamierzała płacić prawie dwudziestu złotych za maksymalnie pięć minut rozmowy. Bez przesady. Wzięła kolejne pięć wdechów i poprawiwszy sukienkę, przekroczyła próg sali.

Było pusto, ale słyszała stąd odgłos uderzenia pięściami o worek treningowy. Bardzo powoli skierowała się w tamtą stronę i ominąwszy amatorsko zmontowany ring, dotarła w końcu do źródła jedynego dźwięku w pomieszczeniu, nie licząc buczenia klimatyzacji. „Rocky”, jak określiła go Anka, zawzięcie okładał worek pięściami; na plecach czarnej koszulki widać było rozległą plamę potu, a butów w ogóle się pozbył, rzuciły jej się w oczy niedbale rzucone w kąt adidasy.

— Ale dajesz jej wycisk — odezwała się niepewnie.

Chłopak przerwał gwałtownie i odwrócił się w stronę Ewy, dysząc ciężko. Policzki miał lekko zarumienione od wysiłku, a z krótkich włosów skapywała woda, uderzając o nos, swoją drogę kończyła na podłodze. „Rocky” zmarszczył brwi i wskazał palcem ręcznik zawieszony na jednej z lin ringu. Ewa szybko ściągnęła go z niej i podała mu, cierpliwie czekając, aż ten się wytrze i będzie mógł wysłuchać przemowy, którą ułożyła.

— Dzisiaj nie mam czasu — stwierdził, zanim się odezwała.

Nie zdziwił ją kompletny brak emocji na jego twarzy, ale właściwie to dlatego wydał jej się taki interesujący — teraz było to kłopotliwe, bo nie miała pojęcia, jak zareaguje na wieści.

— Ja też nie, wyjeżdżam do domu — odparła, wzruszając ramionami.

— Och.

— No tak.

Czy ta klimatyzacja musiała tak buczeć? Spojrzała na nią z irytacją, a kiedy wróciła wzrokiem do miłości życia numer dwa, on dalej pokazywał kompletny brak czegokolwiek, co wytrącało ją z równowagi. Mógłby się zmartwić, do cholery.

— No to... chciałam się pożegnać. Tak wiesz... na zawsze. Bo przecież wyjeżdżasz na ten kontrakt i w ogóle.

— To coś zmienia? — Zmarszczył brwi ponownie i podrapał się po głowie, przez co przypominał kogoś, kto próbuje zrozumieć, co się wokół niego dzieje. — Dałaś mi swój adres, żebym wysyłał ci pocztówki z Londynu.

— To nie ślij – powiedziała szybko. — Przyszłam się tak pożegnać właśnie po to, żebyś wiedział, że to takie... na zawsze. Rozumiesz.

— Czyli... właściwie mogłaś po prostu wyjechać, nie?

— No w sumie mogłam, ale chciałam coś ci dać.

Otworzyła dłoń i podeszła dwa kroki bliżej, z wahaniem wyciągając do chłopaka rękę. Srebrny wisiorek wymknął jej się spomiędzy palców i tylko dzięki refleksowi Rocky'ego, nie upadł na podłogę. Ewa odchrząknęła z zakłopotaniem i cofnęła się, chowając ręce za plecami, gdzie splotła palce tak mocno, że wątpiła, by kiedykolwiek udało jej się je rozdzielić.

— Dzięki.

— To cześć.

Skinął jej głową i jakby nigdy nic wrócił do okładania worka, nawet bez jakiejś gwałtowności, po prostu tak, jakby wcale tam nie przyszła. Westchnęła głośno i wymaszerowała z sali, czując się trochę jak idiotka i nie zareagowała nawet na głośne „ej!” dziewczyny stojącej za kontuarem przy drzwiach.

A kiedy Ewa Czaja wyszła na zewnątrz, z nieba lunął deszcz. Jak w naprawdę słabej komedii. Brakowało tylko księcia, który pocałowałby ją, skazując na zepsucie swoje piękne, lśniące włosy albo zatańczył z nią, śpiewając głupią piosenkę. Niestety, „bohater epopei narodowej” nie wiedział nawet, że został mężczyzną jej życia, a przynajmniej kimś, komu będzie mogła słać listy miłosne z dalekiego Poznania.

— Niech cię szlag, Rocky.

Tylko łańcuszka jej było szkoda.