jedenaście

Siedzieliśmy w mieszkaniu, dopóki światło za oknem pozwoliło nam na nanoszenie delikatnie szkicu na ścianę. A właściwie, Erykowi, później niestety już w koszulce. Ja trzymałam mu drabinę i opowiadałam o różnych bzdurach, ale zadziwiało mnie, że nie czuję się przy tym głupio. Eryk śmiał się z części, które mnie wydawały się śmieszne, nawet jeśli nie dawałam mu sygnałów typu „ej, a teraz element komiczny, okej, trzymaj boki, bo mogą być zerwane”, nawet zrozumiałam, że słucha, bo kiedy się zamotałam, to zadawał ogarnięte pytania.

Kiedy wróciliśmy, na szczęście autobusem, bo nadal okropnie lało, w domu było cicho i ciemno. Eryk odprowadził mnie posłusznie pod same drzwi i zapewnił, że następnego dnia po mnie przyjdzie. Spontanicznie cmoknęłam go w policzek, na co zareagował swoim firmowym uśmiechem i uciekł w deszcz. Przez chwilę stałam pod dachem i oddychałam świeżym, deszczowym powietrzem, ale potem weszłam do środka, nasłuchując. Z kuchni dochodziły mnie szmery rozmów. Odniosłam, najwyraźniej dobre, wrażenie, że to było takie centrum domu. Niepewnie tam wkroczyłam, odgarniając mokre włosy za uszy. Pani Leszczyńska wstawiała naczynia do zmywarki, a Staszek, Ania i Paweł dyskutowali o czymś nad jakąś dużą kartką rozłożoną na stole. Zauważyła mnie dopiero matka Ignacego i posłała mi ciepły uśmiech. Od razu mi ulżyło, sądziłam, że spojrzy na mnie dziwnie albo nie wiem, sprawi, że będę chciała stamtąd uciec. Myliłam się. Podeszła do mnie i powiedziała cicho, kładąc mi dłoń na ramieniu:

— Ignacy się martwi. Lepiej pokaż mu, że wróciłaś. On głośno nie powie, ale ja go znam lepiej, niż sądzi.

Widziała, że jestem zakłopotana tym gestem, bo lekko poklepała mnie po ramieniu i poszła do salonu, nadal uśmiechając się miło. Stałam przez chwilę w miejscu, patrząc niewidzącym wzrokiem na klub dyskusyjny, zgromadzony po drugiej stronie kuchni, a później udałam się schodami na piętro. Drzwi od pokoju Kuby były zamknięte, a przez szparę pod nimi nie przedostawało się światło. Spał? A może nie było go w domu? Z drugiej strony było jeszcze dosyć jasno, żeby siedzieć przy świetle dziennym. Pokręciłam głową i zamknęłam się w łazience. Moje włosy przypominały rude strąki zwisające z okrągłej głowy stracha na wróble, takiej szmacianej i brudnej. Musiałam je umyć, ale czułam ogromną niechęć do robienia czegokolwiek więcej, niż położenia się plackiem na podłodze i rozmyślania. Ignacy naprawdę się martwił? Czułam coś na kształt poczucia winy, ale czy to ja kazałam mu się szlajać z Julią? Nie, sam wybrał, a ja wybrałam towarzystwo Eryka, nie wiem czy wolałby, żebym spędzała czas z Kubą. Zwłaszcza, że wciąż czułam dotyk jego palców na ramionach. Byłam głupia, ale nadal chciałam go pocałować. Pamiętałam teraz lepiej pewne rzeczy, kiedy jego zapach nie był już wychuchanym wspomnieniem a spojrzenie wciąż paliło tam, gdzie się zatrzymało się choćby na sekundę.

Prysznic przyniósł mi ulgę. Potraktowałam ciało gorącym strumieniem wody i przez chwilę po prostu stałam, pozwalając mu zmyć ze mnie wszelkie emocje tego zbyt długiego dnia. Kiedy wyszłam z kabiny, do zaparowanego lustra i chłodnej piżamy, czułam się lepiej. Włosy nadal miałam mokre, ale nie przypominały już strąków sieroty złapanej przez ulewny deszcz. Wystawiłam język swojemu odbiciu i wyszłam znów na korytarz, nie mogąc powstrzymać wzroku przed zerknięciem w stronę szpary w drzwiach Kuby. Światło było zapalone. Serce zabiło mi szybciej i ledwo powstrzymałam bose stopy przed pobiegnięciem w tamtą stronę. Co miałabym teraz powiedzieć? Co zrobić? A jeśli teraz wyjdzie przez te drzwi, to czy będę miała na tyle siły, by wrócić do Ignacego, a nie brnąć w to dalej?

Zacisnęłam zęby i zamknęłam drzwi łazienki, a potem twardo nakazałam sobie powrót do mojego chłopaka. To tam powinnam chcieć się udać, ale nie chciałam. Byłam na niego zła i złość ta nie mogła zostać rozładowana, bo jak miałam mu się przyznać, że jestem zazdrosna o jego psiapsiółkę, która pewnie chciałaby czegoś więcej? Wyśmiałby mnie i powiedział, że mam naprawdę za dużo czasu na myślenie albo gorzej, zdenerwował. Nie lubiłam, kiedy to robił. W sensie, denerwował się. Miałam wtedy wrażenie, że zaraz ze mną zerwie, bo będzie miał mnie dość.

Zawahałam się, nim otworzyłam drzwi. Kiedy nacisnęłam klamkę, serce biło mi tak głośno, że miałam ochotę je uciszyć. Wślizgnęłam się do środka, starając się zachować kamienną twarz. Ignacy stał przed drzwiami balkonowymi, jeszcze w ubraniach, w których widziałam go wychodzącego z Julką. Miał skrzyżowane ręce i był wyprostowany jak struna. Na pewno był zdenerwowany. Nigdy nie krzyżował rąk, chyba że przyjmował tę swoją pozę obronną, zwiastującą „Ewa, oszalałaś, o czym ty mówisz?!” albo coś w tym stylu. Przymknęłam drzwi tak, by to usłyszał i jakby nigdy nic, podeszłam do lustra, po drodze zabierając szczotkę z otwartej kosmetyczki w walizce. Miałam zamiar rozczesywać nonszalancko włosy, ale trochę drżały mi dłonie. Nie dlatego, bo bałam się Ignacego, ale obawiałam się, że ta rozmowa będzie straszna. Nie chciałam jej, chciałam iść spać, daleko stąd, w moim rodzinnym domu, z deszczem obijającym się o stary parapet.

Ale było za późno, Ignacy mnie zauważył. Odwrócił się w moją stronę i zrobił dwa kroki do przodu. Przez chwilę miałam nawet zamiar czesać te cholerne włosy, ale kiedy zobaczyłam jego wyraz twarzy, po prostu odłożyłam szczotkę na biurko. Opuściłam ręce wzdłuż ciała i ciężko, choć urywanie, westchnęłam. W gardle miałam gulę. Ignacy wyglądał jak zbity pies. Tak mogłabym go najlepiej określić. Chciałam go naprawdę mocno przytulić i powiedzieć, że wszystko okej, przepraszam, że nie zadzwoniłam, że wrócę tak późno. Zanim jednak zdążyłam cokolwiek zrobić, Ignacy sam do mnie podszedł i objął moją twarz dłońmi, a później pocałował.

Co?

Halo!

Co tu się dzieje?

Byłam tak zaskoczona, że po prostu mnie zmroziło. Czy Ignacy oszalał? Gdzie był mój chłopak? Facet, który mnie właśnie pocałował, nie mógł być nim. On tak nie całował. Całował ostrożnie i słodko, a jednocześnie tak rzadko, że było to naprawdę niespodzianką, ale ja to rozumiałam, bo przecież dobrowolnie wchodziłam w związek z kimś, kto był higieniczny na każdej linii. Ignacy zawsze musiał być pewien, że ma świeży oddech jak po wypiciu duszkiem całej butelki Listerine, że ja mam świeży oddech na takich zasadach, że wszystko wokół jest po prostu okej, natura sprzyja, pozycja Księżyca, Słońca, temperatura, ciśnienie i te takie. A teraz jakby nigdy nic po prostu mnie pocałował. Może obliczył to wcześniej?

Nie chciałam się nad tym zastanawiać, mimo wszystko. W jego pocałunku było tyle dziwnych uczuć, że gdybym teraz się odsunęła i spytała, czy dobrze się czuje, prawdopodobnie zniszczyłabym coś między nami. Ignacy Leszczyński był typem osoby bardzo ambitnej i perfekcyjnej na wielu płaszczyznach, ale w sferze uczuciowej tak raczkującej, że bezpowrotnie zraziłabym go do spontaniczności. A czy nie tego chciałam? Czy nie chciałam, żeby mnie zaskakiwał, żeby robił coś czasem wbrew sobie, żeby chociaż spróbować, otworzyć się na pewne rzeczy? W tym momencie jednak nie czułam, że próbuje czegoś nowego. Kiedy odwzajemniłam jego pocałunek, obejmując go za szyję i przybliżając się, odniosłam wrażenie, że Ignacy po prostu czuł potrzebę, żeby to zrobić. Byłam tego stuprocentowo pewna, gdy pocałunek przerwał, ale nie odsunął się, tylko bardzo mocno mnie przytulił, a ja odruchowo schowałam twarz w koszulce, która pachniała po prostu moim Ignacym. Pachniała tak zwyczajnie bezpiecznie, nie wywoływała gwałtownie uczuć, tych z tamtej konfrontacji z Kubą.

Przez chwilę poczułam się spokojna. Przez chwilę.

— Kocham cię, Ewa.

Moje serce na chwilę stanęło, a kiedy ponownie zaczęło bić, brało udział w maratonie. Biło tak szybko, że nie potrafiłam się odnaleźć wśród podobnej gonitwy myśli. Mówiłam wszystkim, a zwłaszcza sobie, że kocham Ignacego i to nie przez zapałki. Po prostu go kocham. Ale kiedy przyszło mi mówić to jemu, właśnie jemu...

— Wiem.

... nie potrafiłam z siebie tego wydusić. Uniosłam głowę i pocałowałam go w policzek, nie patrząc w ogóle na wyraz jego twarzy, a później położyłam się na łóżku, natychmiast zamykając oczy. Chciałam zasnąć i zapomnieć o tym momencie, ale między mną i Ignacym wytworzyła się bariera. Czułam to każdym milimetrem ciała, a to sprawiło, że nie zasnęłam, póki latarnie na zewnątrz nie zgasły. Mogłabym chcieć cofnąć czas, ale wiedziałam, że to by nic nie zmieniło.

Jak zawsze wszystko zepsułam.

Od ślubu dzieliły nas trzy tygodnie. Przygotowania szły pełną parą, ale ja nie brałam w nich czynnego udziału. Zaangażowana była Anka, która razem z Julią zajmowała się sprawami panny młodej. Obserwowałam uważnie ją i Pawła, ale nadal zachowywali się jak zwykle; moje teorie spiskowy słabły, gdy Darek przychodził do domu Leszczyńskich rzadko, a Anka drobnymi gestami w stosunku do swojego chłopaka dawała mi do zrozumienia, że nie ma zamiaru z nim zrywać i uciekać z kochankiem hen daleko. Mimo wszystko byłam podejrzliwa, w przerwach pomiędzy spędzaniem całych słonecznych dni z Erykiem na nanoszeniu jego artystycznej wizji na białą ścianę. Przez pierwsze szło mi to dosyć niezręcznie, bo bałam się, że coś zepsuję, zwłaszcza że byłam trochę podłamana sytuacją pomiędzy mną a Ignacym, ale starałam się wyglądać na pogodną.

Eryk oczywiście nie robił szkicu ściany przez te kilka dni dla siebie, a dla mnie. On miał wszystko w głowie, ale ja niestety nie byłam tak uzdolniona i było mi z tego powodu trochę głupio. Z braku pomocników zostałam mu tylko ja i wszystko opóźniałam, ale nie wyglądał na zmartwionego. Właściwie to uznałam, że cieszy się z tego, że chcę mu pomóc. A ja przez chwilę zapomniałam, że nie robiłam tego bezinteresownie i skupiłam się na swojej robocie.

Widoczkiem okazał się konkretny domek na Mazurach, właściwie mikroskopijny w porównaniu do jeziora za nim i trawy rozciągającej się przed nim. Miał drewniane, jasnobrązowe ściany i czerwony dach, przypominał mi trochę rzędy domków rozciągających się w górskich wioskach; mój tata miał na ich punkcie bzika i kiedy byłam młodsza, chociaż tydzień wakacji musieliśmy spędzić w takich domku, na drugim końcu Polski.

— Piękny — przyznałam, oglądając fotografię.

— To domek Leszczyńskich, Jakub jeździł tam z ich ojcem i Darkiem na dwa tygodnie wakacji właściwie co roku. Ignacy zawsze się wściekał, bo też chciał jeździć, ale tamto trio było wyższym stopniem wtajemniczenia, więc moja matka wręcz namawiała go, żeby jeździł z nami na wakacje — powiedział, wzruszając ramionami. — Dlatego lepiej nie mów mu, co tu malujemy. To mieszkanie jest prezentem dla Kuby.

Posłałam mu pytające spojrzenie. Robiłam coś dla Kuby? Nie wiedziałam, czy gdybym była tego świadoma, to czy bym się zgodziła. Pewnie tak. Wolałam jednak nie wyglądać na tak zaszokowaną, jak w istocie byłam.

— Ma urodziny tydzień po ślubie Staszka. Fajnie się złożyło.

Przytaknęłam, nie chcąc rozwijać tematu. Cały czas chodziło mi po głowie, że jednocześnie robię coś dla Rocky'ego, najpewniej wbrew Ignacemu i unikam go. A właściwie, on od tamtego wieczoru unikał mnie. Wręcz zmusił mnie do tego, bym szła spać, kiedy on zaśnie lub bardzo szybko, nim on zdąży się położyć. Wiedziałam, że wiele czasu spędza z Julią i zastanawiałam się, czy powiedział jej, co się wydarzyło. Nie odzywała się do mnie, ale w sumie nic dziwnego, nie byłam obiektem jej zainteresowania. Był nim Ignacy. I sama wepchnęłam go w jej łapy. Ale dlaczego miałam go okłamywać, skoro nagle straciłam pewność?

Przy Ignacym i jego dziwnym zachowaniu trzymała mnie pewność. Pewność, że go kocham, że mi na nim zależy i mój świat się zawali, jeśli to wszystko zepsuję. A kiedy miałam mu to wyznać, słowa stanęły mi w gardle i kiedy je połknęłam, nie chcąc kłamać, pozostawiły po sobie gorzki posmak. Właśnie jak kłamstwo, które dusisz w ostatniej chwili. Czułam się potwornie, jak najgorszy człowiek na świecie, ale nie mogłam się załamać. Nie na obcym terenie.

Eryk skończył szkic w jeszcze lipcowe popołudnie. Na zewnątrz było słonecznie i po prostu pięknie. Żałowałam trochę, że nie możemy robić czegoś na plaży, ale z drugiej strony, to było coś nowego. Eryk otworzył dwie farby i zawołał mnie do siebie, kiedy wyglądałam przez okno i przyglądałam się solówce jakichś dwóch chłopców pod trzepakiem. Podeszłam do niego niepewnie i podałam mu pędzel, a on zmieszał dwa kolory i oddał mi go. Zbliżyliśmy się do ściany, do miejsca, gdzie, jak pamiętałam, znajdowała się trawa. Eryk stanął za mną i delikatnie złapał mnie za nadgarstek, by moją ręką zademonstrować mi, co i jak powinnam robić. Wpatrywałam się w jasnozieloną plamę, jaka powstała i ledwo powstrzymałam się przed zerknięciem na Eryka.

— To musi być takie delikatne, jak muśnięcie piórkiem, ale z drugiej strony musisz to robić pewnie, bo będzie widać każde drżenie dłoni — powiedział cicho, nadal trzymając mój nadgarstek.

Zagryzłam wargę i spróbowałam zrobić to sama, kiedy mnie puścił i gdy odwróciłam się do niego, by sprawdzić jego reakcję, uśmiechnął się szeroko. Byłam z siebie dumna. Przez następne kilka godzin zrobiliśmy całkiem dużo, chociaż odniosłam wrażenie, że spartoliłam wszystko, kiedy tylko Eryk zajął się czym innym, ale to pozwoliło mi zapomnieć na chwilę o większości moich problemów.

W drodze powrotnej ucieszyłam się trochę, że jej połowę przejdę sama, mogąc milczeć. Eryk musiał wstąpić jeszcze w jedno miejsce, a ja wolałam wrócić prosto do domu. Chciałam się położyć albo porozmawiać z Anką, a najlepiej odbębnić obie te rzeczy naraz. Wiedziałam, że mnie wysłucha, a może nawet poradzi mi, co powinnam teraz zrobić. Była rozgarnięta, nie to co ja, zawsze wiedziała, co powinno się mówić albo robić w danych sytuacjach, ja byłam zbytnią histeryczką.

Musiałam zebrać myśli. Nie wiedziałam, dlaczego Eryk zdradził mi tak dużo na temat tego domku. Może sądził, że inaczej się Ignacemu wygadam i narobię dramatu, jak to tylko ja potrafię? Pomyślałam o tym, czy on i Ignacy rozmawiają o mnie. O tym, co robię z Erykiem w tamtym mieszkaniu, o czym rozmawiamy. I odwrotnie. Czy Ignacy się na mnie skarży, jak ja Ance? Przeraziło mnie to. Chociaż z drugiej strony, gdyby to robił, Eryk na pewno nie byłby dla mnie taki miły. Ostatnimi czasy był naprawdę jedyną osobą w Kołobrzegu, przy której czułam się w pełni swobodnie, oprócz Anki oczywiście. Owszem, świetnie wyglądał, a ja byłam na to wrażliwa i umiałam zachowywać się z tego powodu jak idiotka, ale powoli przywykałam do tylko kolegi, do którego w innych okolicznościach bym wzdychała. Był przyjacielem Ignacego, nie potrafiłam myśleć o nim inaczej.

Wiem, co można od razu pomyśleć. Rocky. To była zupełnie inna bajka. Zupełnie. Nie wiedziałam, że są braćmi, kiedy to wszystko się zaczęło. Skąd miałam wiedzieć? O tym też chciałam porozmawiać z Anią, bez żadnych oskarżeń, zwykła rozmowa. Wiedziałam, że ma już dość tego tematu, ale ja musiałam go wyczerpać i nie miałam innej osoby, która by się do tego nadawała. Przecież nie mogłam wygadać wszystkiego Erykowi, to by już była przesada. Na to nie było mnie stać i nie chciałam, żeby było. Mogłam go wypytywać o różne rzeczy i nawet w przyszłości miałam taki zamiar, ale z nim temat moich relacji z Jakubem był tabu. Wolałam, żeby myślał, że go nie znam.

Z takim postanowieniem pchnęłam drzwi bramy prowadzącej do domu Leszczyńskich. Był słoneczny dzień i tak jak się tego spodziewałam, nie odnotowałam rowerów porzuconych na trawniku. Zapewne Ignacy ze swoją Julką zrobili sobie romantyczny piknik albo nie wiem, coś równie okropnego. Uszczypnęłam się. Musiałam się uspokoić, mimo że na samą myśl, że on spędza z nią czas mnie nosiło. Ale Julia Kozłowska zapewne nie zawahałaby się odpowiedzieć mu, że go kocha. Ani chwili. Niepokoiła mnie ta myśl, ale przecież on nie kochał jej. To niemożliwe, żeby kochać dwie osoby naraz miłością romantyczną, a nie taką braterską, czy platoniczną, jak aktorów czy wokalistów. To niemożliwe. Mierzyłam go teraz swoją miarą, ale przecież nawet ja nie przyjmowałam do wiadomości, że mogłabym kochać jednocześnie jego i innego chłopaka. O ile go kochałam. Od tamtego wieczora nie byłam tego pewna. Pewność rozpłynęła się w powietrzu, ale musiałam wziąć się w garść. Porozmawiać z Anią, a nie świadomie włazić do paszczy lwa, jak pierwszego dnia tutaj. Byłam pewna, że moja przyjaciółka mi pomoże i to była właściwie ostatnia pewność, jaka przy mnie trwała.

Pierwszą rzeczą, jaką zauważyłam, kiedy weszłam do domu, było zniknięcie pudeł z korytarza. Zmarszczyłam brwi i wkroczyłam do salonu, ale tam też nikogo nie zastałam. Jedynie drzwi na taras były uchylone i lekki wiatr poruszał leniwie sztywną zasłoną. Minęłam stolik zawalony różnokolorowymi wstążkami a później kanapę i nie mogłam się powstrzymać, by nie podejść do mozaiki ramek na ścianie.

Była podobna do tej na korytarzu, poświęconej Ignacemu, ale jej bohaterem był Jakub. Uderzyło mnie, jak bardzo się zmienił. Jego obraz zdążył dosyć mocno zamazać się w mojej pamięci przez pięć lat i dopiero teraz uświadomiłam sobie, jak dojrzał. Kilka lat wcześniej był bardziej napakowany i miał naprawdę gburowatą twarz, która na zdjęciach robiła z niego typową czarną owcę, nieuśmiechającą się do obiektywu. Prędzej złamałby nos fotografowi. Owszem, teraz nadal wyglądał na... no, na siebie, ale miał szczuplejszą twarz i jakby przychylniejsze spojrzenie, mimo że tak przenikliwe, że nie mogłam go długo wytrzymać. Jednak musiałam sama przed sobą przyznać, że dopiero teraz Rocky był naprawdę pociągający. Jakimś cudem zmienił się na tyle, że potrafił wzbudzić we mnie inne uczucia niż wtedy, bardziej intensywne. A może to ja się zmieniłam?

— Czajka?

Odwróciłam się gwałtownie. Do salonu wkroczył Paweł, tachając pudło z korytarza. Postawił je na podłodze i przeciągnął się, a potem wyszczerzył do mnie zęby. Wiedziałam, że to jak zwykle był złośliwy uśmiech, ale zignorowałam to. Nie miałam ochoty na wzajemne dogryzanie sobie z Maratończykiem, bo to zazwyczaj kończyło się moim zdenerwowaniem, a nie potrzebowałam teraz większego.

— Którego Leszczyńskiego szukasz? — Spojrzał znacząco na ścianę za mną.

A jednak. Nie musiał się zbytnio wysilać, bo gdy tylko usłyszałam ten lekceważący głos mówiący coś więcej niż zwrot, który pozwalałam używać tylko Ani, zaczynało się we mnie gotować.

— Żadnego. Szukam Ani.

— Na ścianie?

— Mógłbyś chociaż raz mnie nie drażnić?

Przewrócił oczami i opadł na kanapę, a dopiero kiedy usadowił się wygodnie, położył łokieć na oparciu i odwrócił się w moją stronę, mrużąc oczy. Czasem się zastanawiałam, czy kogoś nie lubię bardziej od niego, ale do głowy przychodziła mi tylko Julia, tak dla zasady, bo przecież jej nie znałam. Skrzyżowałam ręce na piersi i wytrwale milczałam, starając się nie okazywać swojego zdenerwowania jego zachowaniem, ale chyba mi nie wychodziło, bo w kącikach ust czaił mu się ten głupi uśmieszek.

— Mógłbym — przyznał. — Ale ty się tak śmiesznie wkurzasz, Czajka.

— Ty mnie wcale nieśmiesznie drażnisz, więc lepiej chyba wyjdę na tym, jak sama jej poszukam — warknęłam.

Musiałam wyjść z salonu, bo inaczej bym pękła, ale kiedy postawiłam stopę na podłodze korytarza, dotarł do mnie rozbawiony głos Pawła:

— Ej, Czajka, ostatnio ją widziałem, jak schodziła do pralni!

Nie zdobyłam się na „dziękuję”, bo na to nie zasłużył, ale odetchnęłam na myśl, że nie muszę znowu szukać jej po całym domu. Aż się bałam, na co, a właściwie na kogo, bym tym razem trafiła. Niby nikogo nie było, ale może po prostu zajmowali się sobą, zamiast łazić jak kot z pęcherzem, czyli ja. Miałam nadzieję, że po tej rozmowie się nareszcie ogarnę i ta nadzieja pchała mnie do przodu, bo nie wiedziałam już, co mam ze sobą zrobić.

Drzwi otwierające się na schody, prowadzące do pralni, garażu i pokoju ze stołem do bilardu, znajdowały się pod schodami prowadzącymi na piętro. Musiałam minąć swoje odbicie w lustrze naprzeciw, co sprawiło, że skrzywiłam się okropnie, bo znów przypominałam strach na wróble. Naelektryzowały mi się włosy i byłam blada jak nie powiem co, dziwiłam się, że Maratończyk nie uciekł na mój widok z krzykiem. Ale wytłumaczalny był jego dobry humor, on się karmił takimi drobiazgami jak to, że ja zawsze wyglądam jak sierota.

Z pewnym wahaniem otworzyłam drzwi, a później zeszłam schodami w dół. W garażu zapalone było światło i dzięki temu dostrzegłam, że drzwi do pralni są uchylone. Garaż był dziwnie schludny w porównaniu do reszty domu, jakby o niego dbał ktoś pokroju Ignacego, a może i on sam? W końcu stał tu jego samochód. Przejechałam palcami po masce i obeszłam go, kierując się do uchylonych drzwi. Słyszałam przyciszone głosy, ale nie poświęciłam im zbytniej uwagi, bo nie wydawało mi się, by dochodziły z pralni.

Istotnie, nie dochodziły stamtąd. Kiedy tam wkroczyłam, pomieszczenie było puste, o niedawnej obecności innej osoby świadczył tylko kosz pełen ubrań postawiony obok pralki. Zmarszczyłam brwi. Ania nie zostawiłaby swoich rzeczy samych, a tym bardziej rzeczy Maratończyka — przykładał do nich wagę wielkości mniej więcej tej, która nakazywała mojemu Ignacemu na rozwieszanie prania wręcz z namaszczeniem. To nic, że składały się na nie głównie jego koszule, bo tylko ich nie pozwalał mi prać. Ważny był fakt, że to było do Ani tak samo niepodobne jak byłoby do Tadeusza. Przez chwilę stałam w miejscu, a dopiero potem skierowałam się w stronę głosów. Może byłam chora psychicznie i tylko mi się wydawało?

A jednak nie. Kiedy zbliżyłam się bardzo powoli i cicho do drzwi od pokoju ze stołem do bilarda, były jakby głośniejsze, może dlatego, że te drzwi także były lekko uchylone. Chciałam dyskretnie otworzyć je szerzej, ale bałam się, że zaskrzypią. Wolałam podsłuchać i się uspokoić, niż wtarabanić się do środka.

— Ale mi z tym głupio! — syknęła ewidentnie Ania w momencie, kiedy przylgnęłam do ściany, prawie że nie oddychając.

Co ona tam robiła? I z kim rozmawiała? Wydawało mi się to podejrzane i czułam się naprawdę jak agentka, póki nie usłyszałam głosu Darka. Nie starał się zbytnio na konspiracyjny szept.

— Daj spokój, to nie twoja wina.

— Och, przestań już. Wiesz dobrze, że to moja wina, tak samo jak twoja. Najchętniej już bym to zakończyła, wiesz? Byłby święty spokój.

— Nie możesz tego teraz zrobić. Narobisz za dużej afery. Zabije nas.

— To niech sobie zabija, gdyby mu zależało, to robiłby coś, a nie tylko...

— Ania, nie mierz go swoją miarą.

— Ty mierzysz go swoją i tak naprawdę pewnie żadne z nas nie ma racji. Ja uważam, że go to nie obejdzie, a ty że narobię afery. Powinniśmy się przekonać, zanim będzie za późno.

— Poczekaj do ślubu. Potem możesz mówić co chcesz, ale Staszkowi naprawdę zależy, żeby było spokojnie. I tak ma mi za złe, że...

— Przestań znowu z tym złe i złe. Gdyby miał, to by już dawno było po wszystkim.

— No dobrze, nie wściekaj się, okej?

Zapadła cisza. Przerwało ją bicie mojego serca, tak głośne, że prawdopodobnie oni też je słyszeli i mogli mnie nakryć, ale nie mogłam się ruszyć. I przez chwilę tak tkwiłam, ale kiedy zerwałam się do biegu, nie dbałam już o to, czy usłyszą moje kroki. Musiałam się stamtąd wydostać. Nie mogłam tam oddychać. Nie mogłam przede wszystkim oddychać tym samym powietrzem co Ania, bo dusiło mnie, jakby wydychała truciznę. Okłamała mnie.

Nie miałam wątpliwości, że w ich rozmowie chodziło o to, co wydawało mi się absurdalne, zwłaszcza po tak wielu zaprzeczeniach ze strony mojej przyjaciółki. Trójkąt był prawdą, a jedyną nieświadomą osobą w tej figurze był Paweł i chyba pierwszy raz w życiu byłam wściekła na Ankę, nie na niego. Nie chciałam analizować ich słów. Gdybym zaczęła, przyszłyby mi do głowy jakieś głupie pomysły, a przecież ja cały czas podświadomie wiedziałam! To był ostatni element układanki.

Musiałam zachowywać się naturalnie i to było o wiele trudniejszym zadaniem, niż przebywanie w jednym domu z Jakubem i Ignacym. Wymagało ode mnie zdecydowania, czy jestem przyjaciółką Ani, czy właśnie straciłam do niej zaufanie. Kiedy znalazłam się z powrotem w korytarzu, moje odbicie w lustrze było jeszcze bledsze niż wcześniej. Patrzyłam na siebie i nie potrafiłam znaleźć już na nic odpowiedzi.

Pamiętam jeszcze, jak komuś pisałam, że piszę Lato, bo potrzebuję czegoś lekkiego po Jesieni. To tak w ramach żarciku na koniec. XD