czternaście

— Jesteś pewna, że nie chcesz jechać?

Podskoczyłam. Stałam na balkonie, oparta łokciami o barierkę i wpatrywałam się w bezchmurne niebo. Eryk też jechał, więc sobotę i niedzielę miałam wolną, poniedziałek pewnie też, spodziewałam się, że na kacu jego artystyczne zdolności zanikały. Trochę bałam się zostać sama w tym wielkim domu, ale z drugiej strony miałam czas, żeby się z nim oswoić. Gdybym znów wlazła Rocky'emu do pokoju, nie byłoby ryzyka, że mnie na tym nakryje. Ale nie miałam zamiaru tego robić. Odkąd podsłuchał (tak sądziłam) fragment kłótni mojej i Ignacego, miałam wrażenie, że teraz to on mnie unika. Albo miałam paranoję. Powinnam się chyba z tego cieszyć. Nie wiedziałam już sama.

Ignacy przystanął obok i czułam, że na mnie patrzy. Z wahaniem odwzajemniłam jego spojrzenie. Nie był na mnie zły. Właściwie to odniosłam wrażenie, że próbuje bez słów się ze mną pogodzić i może by mi ulżyło, gdybym nie żyła w niepewności, czy teraz gra, czy naprawdę jest skruszony.

— Tak — odparłam po chwili ciszy. — Baw się dobrze.

— Nie będę się bawił dobrze, jeśli pojadę ze świadomością, że jesteś na mnie obrażona.

— Nie jestem. Możesz jechać.

Widziałam, że Ignacy powstrzymuje westchnienie pełne poirytowania.

— Naprawdę nie jestem. Nie traktuj mnie jak histeryczki.

— Nie traktuję. Ostatnio zachowujesz się tak, że sam nie wiem, jak mam się do ciebie odzywać.

Miałam ochotę odpowiedzieć „w ogóle”, ale po prostu wzruszyłam ramionami. Chciałam, żeby dał mi spokój, a z drugiej strony było mi trochę głupio, że zwraca się do mnie z taką niepewnością, jakbym miała go ugryźć. Najwyraźniej zawsze byłam przewidywalna, ale w Kołobrzegu coś się zmieniło. Zresztą, nic dziwnego, dowiedziałam się takich rzeczy, że musiałabym być naprawdę pozbawiona uczuć, żeby to nie zmieniło mojego zachowania.

Uznałam, że powinnam być dla niego miła, żeby przestał mnie tym męczyć.

— Słuchaj, Ignacy — powiedziałam, odwracając się w jego stronę; patrzyłam na niego z dołu i starałam się widzieć w nim mojego wykrochmalonego Tadeusza. — Twój starszy brat bierze ślub, nie pokazuj mu, że się martwisz jakimiś bzdurami. Weekend osobno dobrze nam zrobi, uwierz mi.

Na twarzy Ignacego pojawił się delikatny uśmiech. Wyciągnął dłoń w moją stronę i dotknął nią mojej twarzy, a właściwie pogładził kciukiem mój policzek. Miałam ochotę krzyknąć „tarzałam się w błocie!”, ale musiałam bardzo mocno się przed tym powstrzymać. Zamiast tego spróbowałam się uśmiechnąć. Powtarzałam sobie uparcie, że jestem dorosła, a nie pięcioletnią Ewcią z przedszkola.

Przez chwilę miałam wrażenie, że Ignacy chciał coś dopowiedzieć, ale w końcu pocałował mnie delikatnie w czoło i wyszedł. Widziałam przez szybę, jak zabiera plecak z łóżka i wychodzi z pokoju. Dopiero wtedy odetchnęłam. To było straszne, takie udawanie, że wszystko jest okej i autentycznie mnie zmęczyło, ale cieszyłam się, że ten weekend ma aż czterdzieści osiem godzin i zostanę sama ze swoimi myślami.

Jak bardzo się myliłam.

Och, jak bardzo się myliłam.

Zmyliło mnie to słońce.

Sama w domu, niczym Kevin, zostałam około południa. Pożegnałam się ze wszystkimi, nawet z Anią, która już się na mnie nie dąsała, obiecałam pani Leszczyńskiej, że podleję jej rośliny, a także zostałam zapewniona, że beze mnie zabawa będzie gorsza. Uśmiechałam się tylko jak debilka i dałam się przytulić Ignacemu, mentalnie pokazując Julii środkowy palec. Kiedy odjechali, uśmiech natychmiast zszedł z mojej twarzy. Wśród nich nie było Kuby, ani nikt o nim nie mówił. Trochę mnie to zmartwiło, ale nie na tyle, bym zaprzątała sobie tym długo umysł. Byłam smutna właściwie dlatego, bo nie miałam się z czego cieszyć, a teraz nie musiałam udawać.

Miałam cały dom Leszczyńskich dla siebie. Puściłam głośno muzykę z gramofonu stojącego dumnie w salonie i stwierdziłam, że nie zaszkodzi, jeśli trochę pozwiedzam. Nie zapuszczałam się oczywiście do pokoju Kuby, ani do tego, w którym nocowała Anka z Maratończykiem. Ponoć był to stary pokój Staszka. Nie wnikałam. Zajęłam się za to pokojem Ignacego.

Kiedy ja w nim zamieszkałam, zrobiło się tam mniej „porządnie”. Oczywiście nie ruszałam szafek, a jedynie szafy, w której poupychałam swoje ubrania. Ignacy znów podzielił ją na pół, jak w naszym mieszkaniu w Poznaniu, a więc z mojej strony panował „artystyczny nieład” a połowa Ignacego przypominała muzeum dwudziestolecia międzywojennego. Przypomniałam sobie, jak szukałam po kieszeniach jego marynarek i zrobiło mi się zimno. Zastanawiałam się co by było, gdyby mnie wtedy nakrył. Na pewno by mnie tu nie było. Co do niego nie miałam pewności — jego kochana Julka potrafiłaby go zapewne do wszystkiego przekonać.

Podeszłam do biurka. Zajrzałam do szuflady, która okazała się pusta, ale już szafka pod nią — wręcz przeciwnie. Pod stosem starych „Światów Wiedzy” znalazłam dwa pudełka. Typowo prezentowe, czerwone i czarne, przewiązane aksamitnymi wstążkami. Zmarszczyłam brwi. Nie wyglądały jak zapakowane prezenty, ale i tak mnie zaintrygowały. Odłożyłam gazety i zabrałam pudełka ze sobą do salonu. Usiadłam po turecku na dywanie i podkręciłam nieco głośność w gramofonie — gdyby wyskoczył na mnie jakiś wąż, nikt nie słyszałby moich wrzasków, bo Abba wyła na cały regulator.

Nie wiedziałam, dlaczego to robię. Co mnie to obchodziło? Pewnie były tam buty. Albo cokolwiek, co nie było moją sprawą. A jednak nie zawahałam się ani chwili, kiedy je zabrałam. Sięgnęłam po czarne pudełko i odwiązałam wstążkę, a potem je otworzyłam. Na samym wierzchu leżały listy, zawiązane w spory stosik taką samą wstążką, jak wcześniej pudełko. Od razu poznałam moje wieśniackie koperty z poczty, gdzie pracowała pani Ala i oczywiście wypytywała mnie, na co mi tyle kopert, a taka papeteria ładna, czy chcę znaczki takie czy takie. I to moje okropne pismo! Na studiach nauczyłam się pisać wyraźniej, nie jak jakaś kura pazurem, bo dzieliłam się moimi notatkami, a poza tym... poza tym ponoć bazgroły chłopca z podstawówki nie pasowały do mnie. Ale jak okropnie wyglądały na tej kopercie! Mimo wszystko zrobiło mi się cieplej na sercu.

Trzymał je. Cały czas je trzymał, i to w takim ładnym pudełku, przewiązał wstążką. Uśmiechnęłam się i odwiązałam ją. Postanowiłam, że przeczytam tylko jeden list, najstarszy. W ogóle nie pamiętałam, jakie bzdury tam powypisywałam. Ostrożnie wyjęłam go z koperty i o mało się nie przeżegnałam. Dwie strony bazgrołów niczym z recepty.

12.09.2010

Drogi Ignacy!

Ależ byłam oficjalna! „Drogi” to i tak jakiś tam akt spoufalania, ale chyba nie pogodziłam się do końca z wyborem zapałek. Inaczej napisałabym „kochany Ignacy” albo coś w tym stylu. Pokręciłam głową i czytałam dalej.

Oczywiście, że pamiętam o tej naszej listowej inicjatywie, tylko że mam teraz tyle na głowie... Nie wiem czy Ci mówiłam, ale jednak wyjeżdżam na studia w Poznaniu, nie w Krakowie. Ania też jedzie do Poznania, ale niestety nie na ten sam uniwersytet, ona idzie na politechnikę, bo zawsze z nas dwóch była mądrzejsza. Jestem z niej naprawdę dumna. Moja przyjaciółka inżynierem, jak dostanę się do jakiekolwiek gazety, to napiszę o niej artykuł. Albo o Tobie, tylko najpierw musiałbyś coś przeszczepić, ale wierzę w Ciebie.

Parsknęłam śmiechem. Brzmiałam jak zmęczona życiem dziewczynka, która uważa, że jest brzydszą częścią duetu, ale czy nie tak zawsze było? Ania była mądra, ładna, rozsądna, potrafiła się ubrać jak człowiek (nawet jeśli jak chłopczyca!) i umawiała się na randki, kiedy ja byłam jeszcze na etapie posiadania obiektu do wzdychania z odległości kilometra. Zrobiło mi się trochę przykro, ale wytrwale czytałam dalej. A dalej, co to było! Opowiedziałam Ignacemu, jak zgubiłyśmy się, szukając kawalerki, w której gnieździłyśmy się za naprawdę spore pieniądze, opisałam mu oczywiście warunki, a w peesie dopisałam, że znalazłam poezję Gałczyńskiego w tapczanie, czy chciałby, żebym mu ją wysłała.

Och! Właśnie! Nigdy tego nie mówiłam, ale to chyba najwyższy czas, żeby wspomnieć, jak poznałam się z Ignacym. W wakacje pracował w kołobrzeskiej księgarni niedaleko ratusza. Szukałam prezentu dla mamy, bo ona nie chciała pamiątek, a tylko „książkę mi jakąś kup, Ewunia, nie myśl o mnie w ogóle, baw się, kochanie”, a więc wzięłam do siebie tylko pierwszą część. Problem w tym, że moja mama to raczej z tych, co lubią wszystko, a jak nie lubią, to im przykro, więc za bardzo nie wiedziałam, czego szukam. Ignacy rozkładał wtedy na półce książki i wyglądał jak odpowiedni materiał na kogoś, kto pomógłby mi coś znaleźć. Może dlatego, że od razu wydał mi się porządny, dbał o symetrię ustawianych książek i nie miał przekrzywionej plakietki ze swoim imieniem. W ogóle, rozśmieszyło mnie to, że nazywa się „Ignacy”, zawsze sądziłam, że takie stare imiona to już przeżytek, tylko dziadkowie takie mają, a jednak... uznałam, że mu pasuje. Zwłaszcza kiedy na moje nieśmiałe „przepraszam” zareagował natychmiast, porzucając swoje obowiązki. Podszedł do mnie i posłał mi pytające spojrzenie, otrzepując jeszcze roboczą koszulkę z logo firmy, mimo że wcale nie miała śladów kurzu.

— Przepraszam, że przeszkadzam, ale...

— Skąd.

— … szukam prezentu. Dla mojej mamy. Jestem trochę zagubiona.

Ignacy uśmiechnął się miło. To sprawiło, że czułam się mniej onieśmielona i nawet go trochę odwzajemniłam, przyglądając się całkiem nieźle wyglądającemu pracownikowi księgarni. No właśnie, zawsze musiała wyjść na wierzch moja płytkość, bo oczywiście od razu go oceniłam i uznałam, że jest „ach”. Nie „ach, och”, tylko „ach”, ale mi wystarczyło.

— Czego dokładnie szukasz?

— Właśnie nie wiem.

Zmarszczył śmiesznie brwi.

— To znaczy... moja mama ucieszy się ze wszystkiego, ale ma już ode mnie tyle kubków, że ona nawet tyle herbaty nie pije... Postanowiłam uzupełnić jej biblioteczkę, tylko że ona ma tam tyle romansideł, że to odpada. Po co jej kolejne?

— Rozumiem.

Wyglądał na rozbawionego moim wywodem, co mnie trochę zakłopotało i zapewne się zarumieniłam, ale dzielnie nie spuściłam wzroku. Dał mi znak, żebym za nim podążyła i zaczęliśmy lawirować między półkami. Jakąś minutę i dwa potrącone przeze mnie pudła później, znaleźliśmy się przy... poezji. Musiałam mieć dziwną minę, bo zaraz pospieszył z wyjaśnieniami:

— Na urodziny kupiłem mojej matce tomik poezji i nauczyłem się całego jednego wiersza na pamięć. Nikt mnie w tamtym roku nie przebił.

Wytrzeszczyłam na niego oczy. Parsknął śmiechem na moją minę, rozejrzał się wokół, odchrząknął, wyprostował się i wyrecytował mi cały wiersz, patrząc poważnym wzrokiem w przestrzeń. Wtedy nie wiedziałam, że to cały, dopiero potem go wyszukałam i po raz kolejny mnie zatkało. Ale tuż po wysłuchaniu tej recytacji, jedynym co potrafiłam z siebie wydusić było ciche:

— Ojej.

Zdałam sobie sprawę, że jakieś dwie dziewczyny przyglądają nam się zza drugiego regału. Przyglądał nam się też jakiś facet w takiej samej koszulce z logo księgarni, a właściwie patrzył prosto na Ignacego, ale stał za nim, więc biedak nie mógł go widzieć. Z cichym „cholera” powtarzającym się w głowie, pomyślałam, że przez moją głupotę Ignacy będzie miał problemy. To znaczy, ja mu nie kazałam nic recytować, ale chciał mi sprzedać tomik wierszy dla mojej mamy i nawet jeśli ta opowieść była zmyślona, to faktycznie umiał wiersz. Przecież tego na pewno nie zmyślił na poczekaniu, prawda?

— Który to tomik? Przekonałeś mnie.

Wyglądał na zaskoczonego, ale podał mi zieloną, cienką książeczkę w miłej w dotyku okładce. Nawet jeśli mama będzie zaskoczona, to przynajmniej ładnie będzie wyglądało na regale, pomyślałam i uśmiechnęłam się szeroko do wieszcza z księgarni.

— Dziękuję... Ignacy. Bardzo poetyckie imię, za ten wiersz zasługujesz na miano pracownika miesiąca.

Powiedziałam to specjalnie głośno, a później uciekłam. Widziałam, że odprowadza mnie zaskoczonym spojrzeniem, dopiero później odwrócił się i natknął na tego faceta obserwującego tę scenkę przy dziale poezji. Tomik oczywiście kupiłam. Moja mama kazała Ignacemu wydeklamować ten wiersz, kiedy przyjechałam z nim na święta, po czym odegrała scenkę rodzajową pod tytułem „ojeju, jeju, co za cudowny chłopiec” z obowiązkowymi łzami. To, że Ignacy został drugim amantem z Kołobrzegu, stało się tylko dzięki temu, że natknęłam się później na niego przypadkiem na skwerze niedaleko tej księgarni. Potem poszło jakoś samo i zastanawiałam się, czy wtedy miałam do czynienia z prawdziwym Ignacym, bo nie miałam wątpliwości, że teraz taką sytuację mogłabym zaliczyć do snów z rodzaju tych, po których budzisz się ze znakiem zapytania na twarzy. Wtedy to było całkiem normalne, mimo że wyglądał jak żywcem wyciągnięty z innej epoki.

Włożyłam list z powrotem do koperty i odłożyłam na bok razem z całym stosikiem. W pudełku, które otworzyłam znajdowały się jeszcze jakieś zdjęcia i płyta. Intrygowała mnie, bo podpisana była „2005”, ale najpierw przejrzałam zdjęcia. Przedstawiały głównie Julię i Ignacego. Trochę zaskoczyło mnie to, że nie miał na sobie tych swoich przedpotopowych koszul, tylko jakieś ciemne, ładne swetry, Anka nazywała to „ocieplaczami typowego faceta”, nawet Maratończyk takie nosił! Julka oczywiście była piękna cokolwiek ubrała, nawet w worku pewnie mogłaby wyjść na wybieg. Kiedy trafiłam na zdjęcie, które ewidentnie ona robiła, a Ignacy na nim całował ją w policzek, miałam ochotę pojechać do Mielna i przywalić jej w twarz. Wiedziałam, że nie mam o co mieć pretensji, to ewidentnie nie był żaden dowód na niewierność Ignacego, żółte cyfry po prawej stronie fotografii mówiły mi, że to rok dwa tysiące siódmy. Osiem lat temu. Cholera. I tak mnie to bolało. Głupiej tak dobrze.

Odłożyłam zdjęcia, nie mogąc na nie patrzyć, ale postanowiłam jeszcze trochę się nad sobą poznęcać. Przyniosłam laptopa Ignacego z pokoju, wyciszyłam muzykę i włączyłam płytę. Po chwili na pulpicie wyskoczyło okienko z zapytaniem, co chcę zrobić, otworzyłam więc folder. W środku znajdował się tylko jeden plik — filmik.

Z wahaniem kliknęłam kursorem dwa razy. Włączył się program do odtwarzania filmów, a na ekranie pojawił się Kuba. Kuba sporo młodszy, właściwie dzieciak, ale przypominający już tego Kubę, którego poznałam w Kołobrzegu, w swojej czarnej bluzie i z wyrazem twarzy kogoś, kto tylko czeka aż ktoś inny poprosi się o wpierdol.

— Nie kręć mnie — warknął do kamery i zakrył twarz czapką z daszkiem.

— Właśnie, pęknie ekran.

— Zamknij ryj — wydobyło się zza czapki.

Ewidentnie Ignacy zacmokał, a wtedy kamera najechała na niego. Siedział na leżaku, tym, który widziałam przez okna wychodzące na ogród. Był dziwnie radosny, ubrany w koszulkę polo, a na nosie miał okulary przeciwsłoneczne. I był rozczochrany! Nie wyglądał jak mój chłopak, wyglądał obco. No i młodo, na nie więcej niż osiemnaście lat. Ale obserwowałam dalej. Wyszczerzył zęby do kamery.

— Dlaczego to kręcisz?

— Próba kamery. — Julka miała tak słodki głos, że zebrało mi się na wymioty. — Jeśli mam ją zabrać do Hiszpanii, to muszę ją wypróbować.

— Kurwa, idźcie gdzie indziej.

— Nie przeklinaj, ćwoku — warknął Ignacy, a ja zacisnęłam powieki, bo aż zadźwięczało mi w uszach, tak to nie pasowało do jego głosu. — Sam idź gdzie indziej.

— Ciekawe, czy będziesz taki mądry jak przyjedzie ojciec.

— Na pewno mądrzejszy od ciebie. Wie, że znowu jesteś zawieszony?

Gwałtownie nacisnęłam przycisk „stop”. Nie mogłam na to patrzeć. Dlaczego Julia to nagrała? Dlaczego oni obaj zachowywali się tak dziwnie? Kuba wyglądał jak gimnazjalista, którego głównym celem w życiu jest bicie się z każdym, kto krzywo spojrzy, a Ignacy... nie przypominał w ogóle siebie. Był taki rozpromieniony i wyrażał się tak, że Ignacy, z którym mieszkałam i, wydawało mi się, znałam, najpewniej dostałby ataku paniki. Wyjęłam płytę z napędu, wrzuciłam ją do pudełka, przykryłam zdjęciami i listami, a potem odniosłam wszystko na swoje miejsce. Musiałam się położyć, bo okropnie rozbolała mnie głowa. Uchyliłam okno i skuliłam się na kanapie w salonie, a kiedy przymknęłam oczy, nie poczułam ulgi. Nadal miałam te wszystkie obrazy pod powiekami i czułam, że chcę stamtąd uciec. Do domu. Nie zrobiłam tego jednak. Zasnęłam.

Obudził mnie huk. Podskoczyłam gwałtownie. W salonie nie było już tak jasno, właściwie za oknem robiła się już szarówka. Przestraszyłam się, bo przez chwilę trwała cisza, a później znów usłyszałam coś, co brzmiało jak uderzenie czymś ciężkim o podłogę. Zerwałam się z kanapy. Odgłosy dochodziły z przedpokoju. Nie wiedziałam, czy powinnam tam iść, czy zostać tu, czy może uciec do ogrodu, ale kiedy do kolejnego łomotu dołączyło ciche „kurwa”, natychmiast pobiegłam do jego źródła. Znałam ten głos.

Z sercem walącym tak mocno, że prawdopodobnie potrafiłoby wybić mi dziurę w ciele, byleby tylko wydostać się i uciec jak najdalej ode mnie, wyszłam na przedpokój i zapaliłam światło. Nie potrafiłam powstrzymać krzyku, wyrwał mi się sam i aż mnie samą przestraszył. Jednak tym, co wprawiło mnie w największe przerażenie, był widok Kuby, opierającego się o półkę pod lustrem. Zwalił miskę z krówkami i pudło stojące obok szafy, a wyglądał jak ofiara napadu z nożem. Nie wiedziałam właściwie, czy tak mocno krwawi z nosa, czy z jakiejś innej rany na twarzy, której nie mogłam zlokalizować ze swojego miejsca. Przyciskał do nosa swoją kiedyś białą koszulkę, teraz szkarłatną, prawie czarną, ale może za mocno panikowałam.

— Kuba!

Spojrzał na mnie. Nie powiedział nic, chyba nie mógł, ale jak najszybciej do niego doskoczyłam i siłą zaprowadziłam do salonu, gdzie kazałam mu usiąść, nie przejmując się tym, że zakrwawi jasny dywan i narzutę. Postanowiłam, że przejmę się tym później. Musiałam zachować zimną krew, bo on stracił jej tego wieczoru zbyt dużo, ale o dziwo, byłam nad wyraz spokojna, mimo strachu. Może dlatego, że to była swego rodzaju powtórka z rozrywki, ale nie mogłam teraz o tym myśleć. Zamiast tego dopilnowałam, żeby pochylił głowę i pobiegłam do kuchni, szukać apteczki. Była w tej samej szafce, w której wtedy znalazłam koszyk z lekami. Nie potrzebowałam jej całej, tylko gazy, wody utlenionej i najlepiej dużego plastra. Trochę drżały mi ręce, ale udało mi się niczego nie upuścić. I tak czekała mnie jeszcze gorsza robota, w kuchni krzywdę mogłam zrobić tylko sobie, a w tym momencie byłam mniej ważna. W zamrażarce znalazłam cały worek kostek lodu; wysypałam je na znaleziony ręcznik, drugi przerzuciłam sobie przez ramię. Zabrałam wszystkie przygotowane rzeczy z kuchni i pobiegłam do Kuby.

Siedział tak, jak go zostawiłam. Zabrałam mu koszulkę i rzuciłam na podłogę, a podsunęłam jasny ręcznik, który kiedy tylko przyłożył go do nosa, zabarwił się na czerwono. Odwróciłam wzrok i przycisnęłam mu ręcznik z lodem do karku. To była trochę kara za to, że wrócił w takim stanie, ale jego jedyną reakcją było zaciśnięcie palców na materiale kanapy. Przysiadłam obok niego, cały czas trzymając dłoń na jego karku i spojrzałam na fragment twarzy, który ze swojego miejsca widziałam. Miał okropną ranę nad prawym okiem, właściwie to nad brwią, blisko skroni. Aż przeszły mnie ciarki, co by to było, gdyby oberwał kilka centymetrów dalej.

— Czy zdarzy się kiedyś, że to ty będziesz mnie ratował, a nie ja ciebie?

Kuba bardzo powoli się wyprostował i zabrał moją rękę ze swojego karku, ale nie puścił jej. Wyglądał okropnie i widziałam, że uśmiech, który przywołał na twarz musiał trochę boleć, ale i tak to zrobił. Nie odwzajemniłam go, bo powoli czułam, jak robię się zwyczajnie zła. Czy jego bawiło, że wyglądał jak jedno wielkie nieszczęście, że mnie wystraszył i gdybym nie przeżyła już tego wcześniej, prawdopodobnie sam sobie musiałby pomóc, bo ja nie dałabym rady?

— Tobie wychodzi to lepiej.

Niech cię szlag, Rocky.

Ale kiedy na niego patrzyłam, powiedziałam to w myślach tylko dla zasady. Nigdy tak nie sądziłam.

Oficjalnie wykończyłam cały zapas rozdziałów, fragmentów kopiuj+wklej do sklecenia całości, czy czego tam. Przeżywam jakiś kryzys twórczy i nie wiem, co to będzie, ale jak na razie niech będzie, że panuję nad sytuacją. Do następnego! Kiedyś tam.