piętnaście

Kiedy krew przestała lecieć z nosa Kuby, uświadomił mi, że ta, którą jest ubabrany, nie jest tylko jego. Bo nie mogłam zaprzeczyć, że wyglądał, jakby sam miał w nosie z kilka litrów. Oberwały spodenki, nie mówiąc już o skórze — koszulkę musiał zdjąć już wcześniej, więc moje podejrzenia powoli stawały się pewnością. Kazałam mu oprzeć głowę na oparciu kanapy i sięgnęłam po wodę utlenioną i waciki, które znalazłam jeszcze w szafce.

— Zamknij oczy i nie ruszaj się — zakomenderowałam.

Rocky uśmiechnął się lekko, ale zrobił to, o co go poprosiłam. Przysiadłam na kolanach obok niego, tak, jak normalnie uznałabym za blisko, ale musiałam mieć dostęp do jego twarzy. Rana nad brwią już nie krwawiła, ale musiał naprawdę mocno oberwać, strzelałam, że to nie była tylko pięść. Na policzku też miał lekkie zadrapanie. Polałam obficie wacik wodą utlenioną i przycisnęłam do jego brwi, na co Kuba zareagował natychmiast i zacisnął palce na mojej nodze, a kiedy to nie podziałało, złapał mnie za rękę.

— Teraz nagle masz pretensje, że boli? — warknęłam.

— Nie wściekaj się na mnie.

— Okej, czyli mam się cieszyć, że wyglądasz jak ofiara napadu?

— Wtedy się nie wściekałaś.

Przełknęłam ślinę, a cała moja waleczność nagle wyparowała. Wiedziałam doskonale, o jakie „wtedy” mu chodzi, ale miałam nadzieję, że on tego nie pamięta, bo przecież... odwróciłam wzrok i rzuciłam wacik na stolik, a potem spróbowałam wstać, ale Kuba nadal trzymał mnie za przedramię. Znów na niego spojrzałam. Nie uśmiechał się. Był jakiś dziwnie poważny, a może potęgowało to to, że wyglądał jak jakieś dzieło sztuki artysty popartowego, chcącego pokazać efekty przemocy domowej. Rocky patrzył na mnie tak, że czułam się wręcz nieswojo, a to dziwne uczucie, że zaczynam się topić gwałtownie wróciło. Zdążyłam zapomnieć jak niebieskie miał oczy, zupełnie takie jak Ignacy, ale jednak jakieś inne. Zawsze był zupełnie inny, tak sobie tłumaczyłam to, że nie wpadłam na to, że są braćmi.

I patrzył tak, że czułam się zupełnie naga, jakbym nie miała twarzy, a patrzył bezpośrednio w to, co właśnie myślę. Nawet nie musiał. Wszystko musiało być wypisane na mojej twarzy. Nie wiedziałam, czy był świadomy tego, że ja zostałam. Miałam nadzieję, że on wie, że ja zdecydowanie nie byłam świadoma tego, że nie pojechał, bo przecież inaczej bym tu nie siedziała, czekając aż wróci i zrobi się niezręcznie. Nie sądziłam jednak, że zrobi się tak... dziwnie. Atmosfera zgęstniała do tego stopnia, że nie miałam właściwie czym oddychać, a czułam się tak, jakbym leciała rakietą i wylądowała na Słońcu.

— Bo się o ciebie bałam — odparłam, starając się brzmieć pewnie, ale drżał mi głos. — Znowu tam poszedłeś.

Napięcie jakby zniknęło, a Kuba puścił mnie. Skorzystałam z tego, że mogę się odsunąć i sięgnęłam po plaster, który potem nakleiłam mu na przemyte, okropne drapnięcie. Wyglądał teraz o wiele lepiej, ale i tak to nie był koniec. Postanowiłam nie dać mu spokoju, póki nie doprowadzę go do porządku, ale nie wiedziałam nawet, po co to robiłam. Nie byłam mu nic winna, żeby dbać o to, żeby nic mu się nie stało, jednak gdybym go zostawiła w takim stanie, prawdopodobnie nie zasnęłabym w nocy, a potem zadręczała, nasłuchując, czy Kuba jeszcze żyje. A przecież nic mu się takiego najwyraźniej nie stało, po prostu dostał w mordę. Jakby to była jakaś nowość.

— Z ciekawości. Dzieciak mnie sprowokował.

— I postanowiłeś mu pokazać, kto rządzi na dzielni.

Uśmiechnął się.

— Wygląda gorzej ode mnie, wierz mi.

— Rzeczywiście masz się czym chwalić.

— Teraz się o mnie nie boisz?

— Oczywiście, że się boję. Jesteś głupi.

— Wtedy nie byłem głupi?

— Przestań.

— Dlaczego?

Cały czas się ze mną droczył, nie był już poważny ani trochę, w kącikach ust czaił mu się uśmieszek i przekrzywił głowę, patrząc na mnie znów w ten dziwny sposób. Odruchowo odgarnęłam włosy za ucho i odwróciłam wzrok, zamierzając podziwiać narzutę tak długo, aż moje serce przestanie wybijać jakąś dziką melodię. Oczywiście nie nawiązywał do niczego, nie otwarcie, ale ja musiałam sobie wszystko przypomnieć szczegółowo, bo lubiłam zakopywać w pamięci takie... relikty przeszłości.

To było jedno z tych wspomnień, które zakopałam tak głęboko, że nie miałam odwagi do niego zaglądać od bardzo długiego czasu, mimo że tamta rozmowa z Ignacym trochę mnie prowokowała. Nie dałam się. Zetknięcie się z Kubą w takich okolicznościach nie dało mi jednak dłużej się wzbraniać, a tak znajome obrazy zalały mi głowę niczym gwałtowna powódź. I znów zrobiłam się kluską rozpłaszczoną na talerzu, zdolną tylko do tego, by patrzyć na Rocky'ego jak jakieś bezbronne cielę, wstrzymywać oddech w nadziei, że nie będę czuła jego zapachu i modlić się, żeby mnie przypadkiem nie dotknął.

To był jeden z moich ostatnich wieczorów w Kołobrzegu, właściwie przedostatni przed losowaniem zapałkami z Anią. Jeśli chodzi o nią, to wyszła z Darkiem i zapowiedziała, że nie wróci na noc, więc lepiej żebym znalazła sobie zajęcie. Nie byłam umówiona ani z Ignacym, bo pojechał do Szczecina, ani z Rockym, bo nie odzywał się do mnie od jakichś dwóch dni, a nie chciałam mu się narzucać. Zamknęłam się w naszym wynajętym pokoju, otwierając jedynie okno, by wleciało trochę świeżego powietrza i czytałam książkę, na przemian drzemiąc i śpiewając razem z radiem jakieś letnie hity, które znałam nie wiadomo skąd. Nie chciałam nigdzie wychodzić sama, bo jeszcze bym nie trafiła z powrotem. Dręczenie innych wczasowiczów moim głosem było i tak niezłym rozwiązaniem.

Łomot w drzwi zastał mnie w czasie dzikich śpiewów. Gwałtownie wyciszyłam radio i z przestrachem podeszłam do nich, czekając na powtórkę. Kiedy usłyszałam ciche „Ewa...”, natychmiast otworzyłam, by o mało nie zemdleć na widok Kuby. Było już dosyć ciemno, musiało być po dwudziestej drugiej a on wyglądał tak, jakby w drodze do mnie zaatakował go jakiś kibol. Natychmiast wpuściłam go do środka, a kiedy zamknęłam za nim drzwi, usadziłam go na moim łóżku, żeby rzucić się na poszukiwanie apteczki. Znalazłam ją pod umywalką, za detergentami i wyjęłam stamtąd tak gwałtownie, że wszystkie zrzuciłam na ziemię, ale nie przejęłam się za bardzo. Zostawiłam ten bałagan.

Kuba za mocno nie krwawił, ale musiał nieźle oberwać, bo kiedy zmusiłam go do siedzenia prosto, łapiąc za ramiona, aż syknęłam, patrząc na jego twarz. Miał wielki siniak na nosie i krwawił mniej więcej w tym samym miejscu, co teraz, a przynajmniej tak pamiętam, bo kiedy naklejałam mu plaster, zakryłam trochę brew. Oczy cały czas miał zamknięte, ale gdy szalałam z wodą utlenioną, zacisnął mocno palce na mojej koszulce i nie puścił, kiedy postukałam go w ramię, dając mu znak, że już po wszystkim.

— Kto ci to zrobił? — spytałam cicho.

Otworzył oczy.

— Nikt taki. Nie przejmuj się.

— Będę. Jeśli cię pobił bez powodu, to trzeba to zgłosić, ukradł ci coś?

— Biłem się w... w klubie.

— I puścili cię takiego?

Odwrócił wzrok.

— Kuba!

— W tym innym...

— Tym „klubie”, czyli melinie, z której przegoniła was policja? Kuba, obiecałeś mi, że będziesz się bił tylko tam na siłowni, a nie bawił się w „Podziemny krąg”, jak...

— Ewa...

Przerwałam swój wywód i spróbowałam się wyswobodzić z jego uścisku, ale objął mnie jeszcze mocniej i właściwie przytulił do mnie tak, że nie miałam innego wyjścia, jak to odwzajemnić. Westchnęłam cicho i przeczesałam powoli dłonią jego włosy, drugą obejmując go za szyję. Chciałam być na niego zła, ale nie potrafiłam, kiedy chyba dopiero po raz drugi nie zachowywał się jak jakiś bezuczuciowy robot, a zwykły Kuba, który zamiast iść do domu, przyszedł od razu do mnie. A z tego okropnego miejsca, kołobrzeskiego fight clubu miał dalej do tego mieszkania. Przynajmniej tak się wtedy orientowałam, bo wysiadał trzy przystanki dalej niż ja, kiedy wracaliśmy z plaży.

Trwaliśmy tak dłuższą chwilę i kiedy uniósł głowę, by na mnie spojrzeć, całkowicie uleciała ze mnie chęć, by zapytać go na śmierć i się na niego wściekać. To naprawdę był ten moment, kiedy ktokolwiek kiedykolwiek tak się przede mną otworzył, nie mówiąc ani słowa. Nie wiedziałam nic więcej niż wcześniej, ale zdawałam sobie sprawę, że zbliżenie się do kogoś w taki sposób było dla Rocky'ego jednak tym czymś więcej niż spędzenie nocy na opowiadaniu historyjek z życia, których druga osoba na drugi dzień nie będzie pamiętać.

Do dziś nie wiem, jak do tego doszło. Może po prostu musiało, ale kiedy Ania przyszła rano, Kuby już nie było w mieszkaniu i wiedzieliśmy o tym tylko my. Bo tamtą noc spędziłam z Kubą, właściwie pierwszą w moim życiu. Nie byłam taka głupia, czytałam oczywiście w Bravo już w gimnazjum, że dziewictwo należy oddać komuś, kogo się kocha, bla bla bla, ale dla mnie to było oczywiste, że to będzie Rocky. Miałam dziewiętnaście lat i przytaknęłabym na wszystko każdemu, kto powiedziałby, że jestem piękna i sam byłby piękny, a poszłam do łóżka z kolesiem, który wyglądał jak bokser i na boksera aspirował. To trochę śmieszne, bo przeczyło wszystkiemu, w co wtedy wierzyłam, ale w tamtym momencie, kiedy zdawałam sobie sprawę, że jestem chyba jedyną osobą, której Rocky ufa, nie miałam żadnych wątpliwości. Każdy przeżywa w którymś momencie swojego życia chwilę, kiedy jest czegoś absolutnie pewien. A ja byłam absolutnie pewna tego.

Ta pewność nie zniknęła nawet tej soboty w Kołobrzegu, pięć lat później, kiedy Kuba znów tam poszedł, a ja znów doprowadziłam go do stanu, kiedy nie przypominał prawdziwego Rocky'ego. Ale sytuacja była inna, ja może byłam taka sama, ale Kuba już na pewno nie był tym Kubą, który fascynował mnie samym byciem „złym chłopcem”.

— Nastawię ci kąpiel — oznajmiłam w końcu.

— Ewa, przestań.

— Możesz zemdleć, a pod wodą nie słychać krzyków.

Rocky wzniósł oczy do nieba i opuścił się trochę w wannie, tak że na powierzchni została tylko głowa, a broda stykała się z powierzchnią, teraz fioletowej, wody. Wrzuciłam do środka jedną z kulek z jakiegoś tam „świata mydeł”, która nie tworzyła piany, ale zmieniała wodę tak, że była kolorowa i nieprzejrzysta, ale niestety nie było piany. Ja nad tym ubolewałam, ale Ignacy mniej, bo nie cierpiał piany, za to lubił zapach lawendy. Zawsze o nim myślałam przy wybieraniu takich drobiazgów, a teraz dziękowałam za to sile wyższej, bo nie robiła tej sytuacji jeszcze bardziej niezręcznej.

— Znęcasz się nade mną.

Wzruszyłam ramionami i oparłam się o ścianę.

— O co ci chodzi?

Nie odpowiedziałam.

— Ewa, będziesz tu tak stała? Równie dobrze możesz od razu powiedzieć, o co ci chodzi i będzie po sprawie.

— Sądziłam, że się zmieniłeś, ale nadal zachowujesz się jak mały chłopiec. O to mi chodzi.

— Ewa...

— Dorosły facet nie poszedłby bić się w tamto miejsce, to skrajnie nieodpowiedzialne, nie znasz tych ludzi i...

Prychnął.

— Co? — warknęłam.

— Brzmisz identycznie jak Ignacy.

— Bo mam rację?

— Bo prawisz mi kazanie.

Nie odpowiedziałam. Skrzyżowałam ręce na piersi i wbiłam wzrok w sufit. Brzmiałam jak Ignacy? W jego głosie zawsze było pełno pretensji, kiedy wygłaszał swoje przemowy mające przemówić mi do rozsądku, ale nie zwróciłam uwagi, że robię to samo. Chciałam po prostu, żeby Kuba zrozumiał, że mnie zmartwił i może chociaż raz pomyślał o innych, chociaż... co to mnie obchodziło? Nie wiedziałam. Nie wiedziałam już, czego chciałam, a kiedy ponownie na niego spojrzałam, musiał to zauważyć, bo zmarszczył brwi.

— To wszystko?

— Nie lubię, kiedy grasz na moich emocjach.

Nic nie odpowiedział. Zapadła cisza, dla mnie nieco niezręczna, ale dla Kuby chyba nie, bo po prostu przymknął oczy i odchylił głowę, opierając ją na skraju wanny. Widziałam ten jego łańcuszek unoszący się na tafli wody, zadrapanie na brodzie i wszystkie detale, bez których zauważenia i analizowania oczywiście bym się nie obeszła. Możliwe, że to była wada, ale kiedy patrzyłam na ludzi, zapamiętywałam szczegóły ich urody. Wszelkie pieprzyki, piegi, zadrapania u Rocky'ego, zmarszczkę pomiędzy brwiami Ignacego, kiedy się na mnie denerwował... wiedziałam też, które zęby Kuby są krzywe, bo mocno oberwał kiedyś w twarz, i że jego blizna po prawej stronie klatki piersiowej to efekt zbyt żywiołowego machania papierosem.

— Wiem, że na mnie patrzysz, przestań.

Podskoczyłam. Przez chwilę poczułam się jak Bridget, ale on nie był Markiem Darcym, więc po prostu spłonęłam rumieńcem i spuściłam wzrok na swoje dłonie. Mogłam oczywiście stamtąd wyjść i udawać, że Kuby tutaj nie ma, ale byłam wrośnięta w podłogę. Chciałam i nie chciałam stamtąd uciekać. Miałam okazję porozmawiać z nim normalnie, ale nie wiedziałam, co chcę przekazać, żeby znowu nie wyjść na idiotkę. W moim przypadku to wydawało się wręcz niemożliwe.

— Nie gram na twoich emocjach. Nie musisz się o mnie martwić, nie jesteś mi nic winna.

Posłałam mu pytające spojrzenie. O co mu chodziło?

— Oczywiście to dosyć niezręczny zbieg okoliczności, że trafiłaś akurat na Ignacego i nie powiem, żebym był jakiś szczęśliwy, że to musi być akurat on, ale jesteśmy przecież dorośli. Nie musisz przede mną uciekać i się chować, przecież nic się nie dzieje. O niczym nie musi wiedzieć, zresztą nie ma właściwie o czym mówić, co?

Czy to czyniło ze mnie idiotkę, że coś ścisnęło mnie w piersi i poczułam się wręcz zraniona jego słowami? Nie było o czym mówić? Niepotrzebnie się martwiłam, mogłam odetchnąć. Tyle że nie potrafiłam złapać oddechu, otworzyłam usta i chciałam coś z siebie wykrztusić, ale chyba odebrało mi głos. Powiedział mi wprost, że moje senne marzenia i nogi z waty niczym w jakimś durnym romansidle dla nastolatek to po prostu dziecinna bzdura, show must go on, nie lubię Ignacego, ale dobrze, że kogoś masz, bo ja mam to w dupie, że sobie coś tam ubzdurałaś. Tak to dla mnie zabrzmiało, moja reakcja była absurdalna, bo przecież to oczywiste, że dla niego to był tylko miesiąc szlajania się z głupią laską, która ledwo wylazła z liceum, odhaczyć, zapomnieć. Niepotrzebnie dorobiłam sobie całe love story wyciągnięte znikąd. Pokiwałam głową.

— Pewnie. Pewnie. Pewnie. Pewnie.

Zacięłam się, powtarzałam to słowo nawet kiedy wyszłam z łazienki, przedtem uderzając głową we framugę, ale nawet tego nie odczułam. Usłyszałam, jak Kuba mówi głośno „Ewa”, a później znów to powtarza, jeszcze głośniej, kiedy nie zareagowałam, biegnąc schodami na dół. Wbiegłam do kuchni i nie wiedząc, co właściwie chcę zrobić, po prostu oparłam się o kredens, zaciskając na jego krawędziach palce. Musiałam się uspokoić. Niczym jakaś naiwna, egocentryczna, ruda małpa sądziłam, że tkwię w trójkącie, że Kuba na pewno coś tam do mnie jeszcze ma, bo przecież jestem taka cudowna, że hej. Nawet Ignacy wolał Julkę, byłam beznadziejnym przypadkiem. Była sto razy ode mnie lepsza, wszyscy byli ode mnie lepsi, ale przez cały czas wmawiałam sobie, że jestem w stanie zainteresować sobą dwóch facetów naraz. Jeden mnie oszukiwał, a drugi uznał coś, co ja głęboko trzymałam w pamięci, za „nic, o czym trzeba rozmawiać”. Chciałam wyrwać sobie głowę z karku i wrzucić ją do Bałtyku. Szkoda, że to było niemożliwe.

Prawie krzyknęłam, kiedy Kuba znalazł się w kuchni, na szczęście w spodenkach dresowych, bo chyba bym umarła, gdyby tak po prostu wyleciał z tej wanny. Albo zemdlałabym. Albo cokolwiek... swoją drogą, byłam gotowa umrzeć, zemdleć i cokolwiek nawet bez tego. Nie chciałam, żeby dopowiedział coś więcej, już i tak zachowałam się jak idiotka, nie potrzebowałam dobicia. Zresztą, rozpraszał mnie sam jego widok, a zwłaszcza taki, nie mogłam złapać oddechu. Nie szłam się zabić, tylko rozpaczać sobie w odosobnieniu.

— Ewa, co to miało być?

O, nie, nie, nie. W jego głosie słyszałam coś, co bardzo mi się nie podobało, a czego nie potrafiłam nazwać. W każdym razie, kiedy odzywał się w taki sposób, to czyścił mi się mózg nawet z podstawowych myśli typu „jestem głodna”. Kiedy ruszył w moją stronę, miałam ochotę wyskoczyć przez balkon i uciec, ale oczywiście nie ruszyłam się nawet o milimetr.

— Spójrz na mnie — powiedział, kiedy znalazł się naprzeciw mnie.

Nie zrobiłam tego, nadal wpatrywałam się w podłogę. Musiałam jednak spojrzeć na Rocky'ego, kiedy uniósł mój podbródek i odwrócił twarz w swoją stronę. Widziałam, że był zagubiony, dla niego moja reakcja musiała być naprawdę dziwna, bo nawet się ze mnie nie śmiał, był po prostu zaskoczony. A ja próbowałam wybić palcami dziurę w blacie, żeby przynieść sobie ulgę, tak buzowały we mnie emocje. Nie pomagał mi w tym, będąc tak blisko mnie i oczekując chyba, że mu wytłumaczę, co właśnie robię. Przecież nie mogłam powiedzieć, że aktualnie się załamałam czymś kompletnie absurdalnym.

— Masz rację — szepnęłam, bo tylko na to było mnie stać.

Nie wyglądał na przekonanego.

— Masz rację — powtórzyłam nieco głośniej, niemal machinalnie. — Nie ma o czym rozmawiać. Jestem głupia. Nie zwracaj na mnie uwagi.

Widziałam, jak drgnęła mu brew. Chyba zaczynał się denerwować. Jego palce paliły mój podbródek, byłam przekonana, że cała zaraz stanę w płomieniach wstydu. Powinnam zostać dźgnięta w tyłek trójzębem, może to by mi pomogło, niestety cały czas stałam właściwie nieruchomo i wpatrywałam się w Kubę, starając nie pokazywać po sobie, że jestem teraz jeszcze większą kretynką niż zwykle. Chciałam go dotknąć, ale to byłoby skrajnie nieodpowiednie.

— Chodzi o Ignacego? — spytał w końcu.

Pokręciłam głową.

— Więc o co chodzi?

— Powiedziałeś, że nie ma o czym mówić. Sądziłam, że jednak jest, ale jestem głupia. I tyle. Za dużo sobie ubzdurałam i uznałam, że ty też sądzisz, że jest i... wyszło niezręcznie.

— O czym ty mówisz?

Zamrugałam oczami. Kuba wyglądał tak, jakby nagle stracił wątek, a jego spojrzenie sprawiło, że sama się pogubiłam. Robił to specjalnie czy to ja znów palnęłam coś głupiego, czego nie powinnam palnąć, ale normę trzeba było wyrobić? Przełknęłam ślinę i chyba poczerwieniałam jeszcze mocniej, o ile to możliwe, dopiero potem mruknęłam:

— No, o... o nas?

Och, mogłabym się zamknąć chociaż na chwilę. Rocky wytrzeszczył na mnie oczy.

— Czy ty...

Moja mina musiała mu odpowiedzieć na wszystkie jego pytania.

— Nie miałem tego na myśli. Mówiłem o tym, że się biłem, Ignacy nie ma się o tym dowiedzieć, bo narobi szumu. Przepraszam, że przeze mnie za dużo sobie pomyślałaś.

Kuba puścił mnie, a ja zacisnęłam powieki, a potem zakryłam twarz dłońmi, czując się teraz nie jak idiotka, a jak skończona kretynka, gdzieś na skraju ilorazu inteligencji, który pozwala jeszcze nie ganiać własnego ogona. Och, moja mentalność ośmioletniej dziewczynki liczącej, że idol z ekranu telewizora zaraz zaprosi ją na mrożoną czekoladę czasem mnie samą porażała.

— Poza tym... to ty dałaś mi do zrozumienia, że mam zostawić cię w spokoju — odezwał się nagle tak cicho, że przez chwilę byłam pewna, że się przesłyszałam. Za to moje serce dostało zawału, zatrzymało się na chwilę, a kiedy znów ruszyło, słyszalne było prawdopodobnie gdzieś na Uralu.

Odjęłam dłonie od twarzy i odważyłam się na niego spojrzeć.

— Nic ci nie dawałam, prócz twojego łańcuszka.

Zanim zdążył cokolwiek odpowiedzieć, dopowiedziałam jeszcze szybko:

— Gdybyś powiedział wtedy cokolwiek, to bym została.

Chciałam ugryźć się w język. Wyglądał na naprawdę zaskoczonego moimi słowami, ale nie odsunął się, bym mogła spokojnie uciec, schować się pod kołdrą i móc się czerwienić w spokoju. Zamiast tego patrzył na mnie tak, że miałam ochotę zakryć twarz ponownie. Zamrugał kilka razy i pokręcił głową.

— Dlaczego mi to teraz mówisz?

— Nie wiem. Kiedy nawiązałeś do tamtej sytuacji, to ja przypomniałam sobie wszystko i... sądziłam, że o tym też mówisz. A potem...

— Ewa...

— Gdybyś za mną poszedł, to bym się zatrzymała, gdybyś powiedział cokolwiek, to też by zadziałało. Nie zrobiłeś tego, więc nie chciałeś, nie wiem co sobie ubzdurałam, przepraszam.

— Dlaczego miałem cię zatrzymywać? Dlaczego to teraz roztrząsasz?

— Czyli nie ma o czym mówić. Nie chciałeś, nie zrobiłeś, masz rację, nie roztrząsajmy tego, to bez sensu. Komplikuję wszystko — zaśmiałam się nerwowo — jak zawsze, nic nowego, może powinnam po prostu się zamknąć, ale...

Urwałam, widząc, że moje słowa jeszcze pogarszają sytuację. Zapadła cisza, a Kuba nadal na mnie patrzył, co sprawiało, że moje serce wybijało teraz jakieś preludium do ucieczki ze wstydu. To znaczy, mogłabym uciec, gdyby nie stał tak blisko mnie. W tej sytuacji potrafiłam się tylko modlić, że spadnie na mnie kilkutonowy kamień.

— Ale? — odezwał się nagle, unosząc jedną brew.

Niech cię szlag, Rocky. Naprawdę.

— Nie wiem. Rozpraszasz mnie.

Błąd. Błąd. Błąd. Powtarzałam to sobie w głowie, kiedy minę wyrażającą głębokie niezrozumienie moim zachowaniem, zastąpił ten sam drapieżny uśmiech, który pamiętałam z wizyty w jego pokoju. To napięcie teraz wróciło, kiedy Kuba jeszcze się przybliżył i czułam jego oddech na swojej twarzy. Zaciskałam palce na kredensie tak mocno, że aż mnie rozbolały, ale nie potrafiłam go puścić, bo inaczej straciłabym równowagę albo zapadła pod ziemię.

— Czym cię rozpraszam? — spytał bardzo cicho, z pełną premedytacją odbierając mi oddech, kiedy delikatnie odgarnął mi kosmyk włosów, który wymknął się spod spinki, za ucho.

O, matko. Po co mi w ogóle język? Powinni mi go uciąć przy urodzeniu. Myślałam gorączkowo co odpowiedzieć, ale nie przychodziło mi do głowy nic poza „wszystkim!” Taka była przecież prawda. Musiał to wiedzieć, skoro nagle zmienił taktykę obchodzenia się ze mną. Powinnam mieć coś przeciwko. Powinnam. Ale w tamtym momencie zrobiłam rzecz, która z miejsca wbiła się do czołówki najgłupszych, jakie zrobiłam w życiu.

Pocałowałam go. Nie musiałam nawet stawać na palcach, wystarczyło trochę się wychylić i liczyć, że Rocky będzie w tej sytuacji rozsądniejszy, ale to było absurdalne. Nie zastanawiał się nawet chwili, kiedy odwzajemnił mój pocałunek, tymczasem ja miałam wrażenie, że mdleję i gdyby mnie nie złapał, to pewnie upadłabym jak kłoda.

Odzwyczaiłam się od takich pocałunków. Prawda jest taka, że odzwyczaiłam się od całowania w ogóle i kiedy znalazł się tak blisko, po prostu zarzuciłam mu ręce na szyję i zapomniałam o wszystkim, a zwłaszcza o Ignacym. Nie chciałam w tamtej chwili myśleć o nim, a najgorsze jest to, że przestałam mniej więcej w momencie, kiedy poczułam się zraniona tym, że Rocky najwyraźniej bierze go pod uwagę, mówiąc o naszej relacji.

Gdybym miała to porównać do czegokolwiek, to niestety nie znalazłabym porównania, bo Kuba trzymał mnie mocno i pewnie, a kiedy poczułam jego dłonie na skórze pleców, przeszedł mi po nich dreszcz sprawiający, że zrobiło mi się jeszcze goręcej. Nie potrafiłam opisać tego, jak mnie całował, bo takie określenie chyba nie istniało w moim słowniku. Ważne było, że robił to w sposób, który kazał mi wyrzucić wszystkie hamulce przez okno, a na pewno za żadne skarby po nie nie wracać.

Niestety, swoich nie wyrzucił i w pewnym momencie odsunął się ode mnie, ale tylko na kilka centymetrów. Przystawił czoło do mojego i gdybym tylko minimalnie ruszyła twarzą, mogłabym go znów pocałować. Oddychał szybko, a jego oddech pachniał miętą, tylko o tym potrafiłam myśleć, patrząc mu prosto w oczy. I jeszcze o tym, że jestem głupia, ale to było bardzo skutecznie zagłuszane. Może gdybym upadła, to rozbrzmiałoby niczym alarm, jednak Rocky mi na to nie pozwalał.

— Nie powinnaś tego robić.

— Mówiłam, że mnie rozpraszasz.

Uśmiechnął się. Uśmiechać też się nie powinien, a ja powinnam pójść po rozum do głowy, ale wolałam unosić się w powietrzu i gapić się na niego. Tak, miałam wrażenie, że lewituję, a moja głowa zaraz odpadnie, tyle myśli w niej krążyło bez ładu i składu

— Nie powinienem cię choćby tknąć, kiedy nie wiesz, co robisz.

Puścił mnie i musiałam znów złapać się kredensu, bo zdałam sobie sprawę, że drżą mi kolana. Kuba zagryzł na moment wargę, a później zrobił dwa kroki do tyłu.

— To bardzo kuszące, ale zgłoś się do mnie, kiedy przestanę cię rozpraszać. 

Znów się uśmiechnął i zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, ruszył w stronę schodów, a chwilę później usłyszałam trzask drzwi. Wrócił do swojego pokoju. Zostałam sama w kuchni, z tykaniem zegara odbijającym się echem w mojej głowie. Kuba pozwolił mi zrobić z siebie kompletną kretynkę, a później wykorzystał moje słowa przeciw mnie.

Powinnam się cieszyć, że nie doprowadził do niczego więcej, co prawdopodobnie by się stało, gdyby nie postanowił nie wykorzystywać mojej chwilowej bezmyślności. Musiałabym być niestety tak głupia i było mi przykro. Poczułam się okropnie sama ze sobą, mimo że wciąż czułam również adrenalinę.

Właśnie wtedy pomyślałam o Ignacym. Zdałam sobie sprawę, że Kuba słyszał naszą rozmowę wtedy, kiedy natknęłam się na niego na korytarzu. Sprawdzał mnie. Uderzyłam dłonią w blat, ale to nie przyniosło mi ulgi. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, jak bardzo się zmienił, nie tylko w kwestii ilości słów wypowiadanych do drugiego człowieka.

Chyba czuję wiosnę, bo się odblokowałam. Co prawda nie wiem, czy to podniosło jakość tego, co publikuję, no ale... ważne, że chęć do pisania wróciła w odpowiednim momencie. Pozdrówki!